Page 106 - mag_111_

ΟΙ ΣΉΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΟΥ

«Όταν χαράζει

στην εξοχή!»

Ξύπνησα από την πολλή ησυχία, σε αντίθεση με

το σπίτι μου, στο κέντρο σχεδόν της Αθήνας,

που η πολλή φασαρία είναι η συντροφιά που με

...αποκοιμίζει. Πάντα όταν κοιμάμαι στην εξοχή,

106 106 ξυπνώ από την ησυχία. Δεν μου αρέσει να κλείνω

παντζούρια, για να νιώθω πως είμαι μέσα στη

φύση, να μυρίζω και να βλέπω την χαραυγή.

Σηκώθηκα και κοίταξα έξω. Το ολόγιομο ασημέ-

νιο φεγγάρι, μπλεγμένο στα κλαδιά της ροδιάς,

χαμογελάει σα να θέλει να κερδίσει χρόνο, να

μείνει περισσότερο, εδώ μαζί μας. Δεν έχει όμως

άλλο χρόνο... Πρέπει να ετοιμαστεί για να απο-

συρθεί. Έρχεται ο ...άλλος. Σε λίγο η ησυχία της

νύχτας θα δώσει τη θέση της στους ήχους της

μέρας.

«Την εικόνα σου σεβάστηκα, στη φλόγα δεν εκράτησα»

Αρχίζουν δειλά δειλά κάποια τιτιβίσματα πουλιών