Page 56 - mag_110
P. 56
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΉΤΑ της Κατερίνας Γεμελιάρη
ΤΟ ΔΏΔΕΚΆ
κλείνουν, πότε μοιάζει με έναν πε- για αρκετά χρόνια μέχρι τελικά να
ρίπατο στη φύση την Άνοιξη, άλλο- βρω την δύναμη για να τους κλεί-
τε έχει την οκνηρία του καλοκαι- σω.
ριού, ενίοτε το κρύο του χειμώνα
και κάποιες φορές τα χρώματα του Ξημερώνει μια Δευτέρα, ένας νέος
φθινόπωρου… Είναι πότε ένας μήνας αρχίζει και εγώ ακόμα σαν
ηλιόλουστος δρόμος γεμάτος φως μαθήτρια μετράω τις μέρες για το
και άλλοτε ένας νυχτερινός δρόμος πρώτο μπάνιο… διάβασα μια φρά-
γεμάτος σκοτάδι. ση σήμερα σε ένα κάδρο ενός φί-
Σημασία έχει να μην σταματήσου- λου «Στη ζωή κάποιες φορές κερ-
με να περπατάμε, αλλά ακόμα και δίζουμε και κάποιες παίρνουμε ένα
αν σταματήσουμε, να βρούμε το μάθημα.»
κουράγιο να κάνουμε το πρώτο Στη ζωή μετράει να είμαστε ειλικρι-
βήμα και τελικά να σταματήσουμε νείς, τολμηροί και να μην εγκατα-
56 την στασιμότητα μας και να πλησι- λείπουμε όσους ανθρώπους αγα-
άσουμε στην εξέλιξη μας. Οι αλλα-
γές που βιώνουμε σαν άνθρωποι πάμε, τα όνειρα μας και την ευτυχία
από ώρα σε ώρα, από λεπτό σε μας.
λεπτό από χρόνο σε χρόνο είναι τα Ξέρω οι καιροί μας είναι άγριοι,
ερεθίσματα εκείνα που μας κάνουν σκληροί απρόσωποι και οι άνθρω-
να αλλάζουμε. Δεν είμαι ίδια με ποι με πιο ρομαντική σκέψη μοιά-
την κοπέλα που ξεκίνησε να γρά- ζουν καρικατούρες του παρελ-
φει αυτό το άρθρο γιατί κάθε λέξη θόντος… κι όμως σε αυτούς τους
που χαράζω στο χαρτί μου, με κά- άγριους καιρούς και με αυτούς
νει να ταξιδεύω, με κάνει να θυμά-
μαι πρόσωπα, γεγονότα, στιγμές… τους ρομαντικούς έγιναν οι μεγα-
Δεν είμαι ίδια με εκείνο το κορίτσι λύτερες τομές στην ιστορία της αν-
που μάθαινε τους αριθμούς στο νη- θρωπότητας.
πιαγωγείο και ήθελε τόσο πολύ να Το δώδεκα λοιπόν, ένα τέλος μια
τους γράφει καλλιγραφικά, άνοιξα αρχή…
και έκλεισα πολλούς κύκλους από
εκείνη την ημέρα, μάλιστα κάποιοι Το δώδεκα η νέα αφετηρία μου,
έκλεισαν βίαια από την ίδια την ζωή σου, μας…
και άλλους τους άφησα ημιτελείς
