Page 64 - mag_109n
P. 64
ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ της Δήμητρας Ξενάκη
Σκουριά
σπασμένα ενώ στη βάση –εκεί που άλ- δική μου. Τα δάκρυα θόλωναν τη ματιά
λοτε ήταν σκαλισμένες δύο μαργαρίτες- μου. Γύρω μου αιωρούνταν κομμάτια
έχασκαν τρύπες διάσπαρτες σε όλη την σκουριάς.
επιφάνεια. Προσπάθησα να σπρώξω τη Ξεκολλούσαν από αγαπημένα αντικείμε-
δεξιά πλευρά. Με σταμάτησε μια η αλυ- να κι ερχόταν πάνω μου.
σίδα με το λουκέτο. Γιατί υπήρχε αλυσί- Έμπαιναν μέσα μου.
δα; Τι ‘σφάλιζε; Κι εγώ σκούριαζα. Κάθε λεπτό σκούρια-
Δίπλα το μικρό τοιχάκι είχε γκρεμιστεί. ζα και πιο πολύ. Η σκουριά προχωρού-
Το συρματόπλεγμα έλειπε.. σε, πλησίαζε την καρδιά μου…
Πήδηξα μέσα στον χώρο που κάποτε - Όχι, φώναξα - χωρίς να το καταλάβω.
ήταν ο κήπος. Τα χορτάρια ψηλά, οι θά- Η καρδιά μου δεν θα σκουριάσει, δεν θα
μνοι πυκνοί και αφημένοι στην τύχη τους. γεμίσει με τρύπες φθοράς.
Προχώρησα στο πίσω μέρος, αναζητώ- - Θα κρατήσει για πάντα την σκάλα όρθια
ντας την σιδερένια σκάλα που οδηγούσε να ενώνει γη κι ουρανό
στην ταράτσα. Σταμάτησα απότομα. - Θα βλέπει για πάντα την πόρτα του κή-
64 Η σκάλα που με πήγαινε στον ουρανό, που γερή και περήφανη μπροστά από
ήταν ξαπλωμένη στο χώμα. Η παλιά μου έναν όμορφο κήπο.
αγαπημένη ήταν τώρα ένα σκουριασμέ-
νο κουφάρι. - Θα κλείνει για πάντα φωνές, χαμόγελα
- Έπεσες, έφυγες κι εσύ για πάντα ψιθύ- και λέξεις τρυφερές
ρισα. Εγώ φταίω. Δεν σε φρόντισα. Σηκώθηκα αργά. Έκοψα μια παπαρούνα
Σε παράτησα στο έλεος του ανέμου και που βρήκα ανάμεσα στα χορτάρια.
της αρμύρας… Χωρίς να περιμένω τους άλλους,
Το δάκρυ μου κυλούσε αργά στο μάγου- πήρα το δρόμο του γυρισμού.
λο και στο λαιμό. Η παπαρούνα στριμωγμένη στην τσά-
Κάθισα σε μια πέτρα. Στήριξα το κεφάλι ντα μου, κουβαλούσε όλο το βαρύ φορ-
στα χέρια μου. Οι λυγμοί τάραζαν το κορ- τίο των ευτυχισμένων αναμνήσεων. Το
μί μου κόκκινο χρώμα της, έδιωχνε τη σκουριά.
- Γιατί κλαίω; αναρωτιόμουν.Επιλογή Φώτιζε την καρδιά μου και την οδηγού-
μου ήταν να ζήσω αλλού. Δική μου από- σε στον χρόνο, χωρίς παράπονο.
φαση ήταν να πάω μακριά, να αγκαλιά- Η ζωή περνάει, κάποιες αποφάσεις χα-
σω άλλα μέρη, να φτιάξω άλλες ιστορίες ράζουν τις πορείες μας.
καινούριες. Όσο όμως υπάρχει χρώμα στην καρδιά
- Κι έπειτα έψαχνα να βρω πως, έσβησα μας η σκουριά νικιέται.
από την μνήμη μου, όλα όσα με μεγάλω- Κι ο χρόνος δεν μπορεί να σκουριάσει
σαν και μοιράστηκαν τη ζωή τους με την «το κλειδί του δικού μας παραδείσου»...
