Page 37 - mag_108
P. 37

ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΓΑΛΙΑΤΣΟΥ











 ένα                   MYΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ









                 Στο ένα, η Σάρα Θηλυκού, χω-                              Υπάρχει έρωτας μετά το τέλος (του);
               ρίς να εγκαταλείπει την ανάγκη της για                Έλλειψη του έρωτα σημαίνει και απου-
               την ποιητική σύνθεση, αποκαθιστά τον                  σία του; Πρόκειται για ένα υπαρξιακό

               στίχο ως αυθύπαρκτη μονάδα, καθώς                     ερώτημα που το θέτει η ποίηση ή για
               εντάσσει ολοκληρωμένα πλέον ποι-                      ένα ποιητικό ερώτημα που το βάζει η
               ήματα, εκεί που ώς τώρα μονάδα της                    ίδια η ζωή; Το τέλος πάντα πρόσκαιρο,

               ήταν αποκλειστικά το όλον, ως η μία                   για όσο η ψυχή αντέχει.
               και αδιαίρετη ενότητα της ποιητικής της               σιωπώ, την ηδονή των λέξεων

               πράξης.                                               στερούμαι, αφθονώ σε πλησμονή
                      Στίχοι ποιημάτων που συχνά                     ζεστή την απουσία ζωντανεύω
               αποτελούνται από θραύσματα στιγμιαί-

               ων σκέψεων, εκλάμψεις επιθυμιών, θα                         Η ζωή έχει τις υποδόριες διαδρομές                   37
               έλεγες για να γεμίσουν τα κενά του βα-                της και αυτό που είναι, δεν είναι πάντα

               σανιστικά κρυμμένου χρόνου. Τα κενά                   αυτό που φαίνεται. Η απουσία μπορεί να
               της ιστορίας επίσης που, όπως το 'χει                 έχει ζωή, για όσο το υποκείμενο γνωρί-
               στη φύση της, ποτέ δεν μας λέει οριστι-               ζει βαθιά μέσα του ότι μια ιστορία δεν

               κά πότε και πώς θα τελειώσει. Τα στι-                 έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη.
               χουργικά της θραύσματα δεν είναι άλλο                 Γι' αυτό και, κατά την ανάπτυξη της ποι-
               από τα μικρά σημάδια μιας άγνωστης                    ητικής σύνθεσης, το θέλω ακολουθεί το

               συνέχειας: διαρκώς δημιουργικής, για-                 έχω. Γιατί αυτό που θέλω, καμιά πραγ-
               τί υπάρχουν πολλά κενά να καλυφθούν,                  ματικότητα δεν μπορεί, με τελεσίδικη
               και διαρκώς επώδυνης, ακριβώς γιατί                   σαφήνεια, να αποφανθεί ότι δεν (θα) το

               η συνέχεια μένει για πάντα σιωπηλή                    έχω. Καθώς μια ιστορία συνεχίζεται,
               και άδηλη, όμοια με πύλη της Δημιουρ-                 ποτέ δεν ξέρουμε τι θα αναδυθεί από τις

               γίας.                                                 αφανείς διαδρομές της. Το κάθε τέλος
                                                                     αποτελεί αποκλειστικό πεδίο έκφρασης
               να περιμένω                                           του υποκειμένου, αφού πρόκειται για τη

               χωρίς να περιμένω τίποτε                              δική του μυθοπλασία, δηλαδή την πλέον
               [...]                                                 ασφαλή και σίγουρη εκδοχή της πραγ-

               μα τώρα                                               ματικότητας. Η ζωή διατυπώνει τα αιτή-
               που ακόμη σου μιλώ                                    ματά της με τον ίδιο τρόπο της τέχνης.
               αγάπη μου, άκου                                       Εκφράζω, κάθε καλλιτέχνης το ξέρει,
   32   33   34   35   36   37   38   39   40   41   42