Page 113 - mag_106

της Ρούλας Μονογυιού

Ο μυστικός μου κήπος!

Εδώ δεν υπάρχει τίποτα παράταιρο. Είναι τόσο περιποιημένος, σαν
να υπάρχει μόνιμος κηπουρός. Δεν τον έχω δει ποτέ μου.

Περπατάω ξυπόλυτη και τα πόδια μου δεν πονούν... σα να περπατάν

πάνω σε πούπουλα!

Παρατηρώ τα πολύχρωμα φτερά ενός πουλιού που δεν ξέρω αν υπάρ- 113

χει. Κοιτάζω ψηλά και βλέπω μέσα στο ξέφωτο πολύχρωμους χαρταε-

τούς να πετούν ελεύθεροι. Εδώ δεν υπάρχουν ρολόγια... Δεν υπάρχει

καν χρόνος...
Από κάπου ακούγονται παιδικά γέλια, εκείνα τα ξένοιαστα, τα κα-

καριστά.

Εκεί κοντά στο παγκάκι μου βρίσκω και μια ξεχασμένη σβούρα. Την

πιάνω προσεχτικά, την σκουπίζω πάνω στο παντελόνι μου κι αρχίζω

να την στρίβω και να παρακολουθώ τους γύρους της. Αρχίζω να τη

μιμούμαι. Σηκώνομαι κι αρχίζω να περιστρέφομαι γύρω μου, σαν τη

σβούρα.

Όσο γυρίζει η σβούρα γυρίζω κι εγώ...

Θυμάμαι... το έκανα μικρή και μετά από πολλούς γύρους ζαλιζόμουν,
έπεφτα και ξελιγωνόμουνα στα γέλια.

Είμαι μόνη μου.

Έτσι και τώρα γυρίζω γύρω μου... ζαλίζομαι... πέφτω... γελάω...

Είμαι μόνη μου.

Τους έχω ξεφύγει!