Page 46 - mag_011

ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ...

46

Αν και με χαμηλό τακούνι, οι γόβες που φορούσα, ήταν τελείως

ακατάλληλες για το χωμάτινο και ανηφορικό διάδρομο που χρειά-

στηκε να διασχίσουμε. Τι θα μπορούσα να φορέσω, ωστόσο; Ήταν
τα μόνα μαύρα παπούτσια που διέθετα. Τώρα, στο δρόμο της επι-

στροφής προς το κυλικείο του Κοιμητηρίου για τον καφέ, ένιωθα

σε κάθε βήμα πόνο από τις φουσκάλες που μου είχαν προκαλέσει.

Ήταν κι ο Μάκης, κρεμασμένος από πάνω του ματιού του και απειλούσε να εξελιχθεί σε
μου κι όπως με κρατούσε αγκαζέ είχε αφήσει κλάμα, κατέβαζε στα μάτια του τα μαύρα του
όλο το βάρος του κορμιού του να το στηρίζω γυαλιά.
εγώ. Δεν μπορούσα όμως να του πω τίποτα. Οι ομιλίες των γύρω μας, έτσι όπως προχω-
Ήξερα, πως αν τραβούσα το μπράτσο μου, ρούσαν δυο-δυο, τρεις-τρεις, ακουγόταν στ’
ήταν πιθανό να σωριαστεί στο χώμα. Προ- αυτιά μας σαν ένας ενιαίος απροσδιόριστος
σπάθησα απλά να αντέξω τις σουβλιές πό- θόρυβος, από τον οποίο δεν ξεχώριζαν οι λέ-
νου, επιβραδύνοντας περισσότερο το βαρύ ξεις, παρά μόνο μακρόσυρτοι άτακτοι φθόγ-
μου βήμα. Ο Μάκης έτσι κι αλλιώς ακολου- γοι…
θούσε το τέμπο μου. Μάλλον κινούταν σαν Στα τελευταία μέτρα, επιβραδύναμε ακόμα
ρομπότ. Ηταν υποχρεωμένος να μην καταρ- περισσότερο το βήμα μας ο Μάκης κι εγώ.
ρεύσει. Δεν επέτρεψε στον εαυτό του τίποτα Επιδιώξαμε –χωρίς να έχουμε προσυνεννο-
περισσότερο απ’ την λίγη υγρασία στα μάτια, ηθεί μεταξύ μας– να μπούμε στην αίθουσα
ενώ κάθε φορά που πύκνωνε στην κόγχη από τους τελευταίους. Όπως είχαμε φαντα-