Page 45 - mag_011

“Το θέμα είναι τώρα τι λες.

Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες.”

Μ. Αναγνωστάκης

Σε μια άλλη ονειρεμένη και ουτοπική ίσως Θεσσαλονίκη, σε μια άλλη

παραμυθένια Ελλάδα, σε έναν άλλο ιδανικό κόσμο. Όμως, όπως μας
πληροφορεί στη συνέχεια η ενημερωτική έμπροσθεν των λουτρών στήλη,

τα έργα αποκατάστασης γίνονται από την 9η εφορία αρχαιοτήτων και όπως

είπε γελώντας ο συν-περιηγητής μου «ξεκίνησαν το 1697 και διαρκούν ως

τις μέρες μας». Ας είναι… Από την πλαϊνή πλευρά είχε ένα πολύ ωραίο

καφέ – μπαρ ενσωματωμένο στο μεταβυζαντινό λουτρό (αγνώστου δι-
αχείρισης και εκμετάλλευσης). Καθίσαμε και ήπιαμε ένα μυρωδάτο ζεστό

τσάι σε όμορφη Θεσσαλονικιώτικη ατμόσφαιρα. Αν κοιτάξεις τους τρού-

λους από το χαμάμ και αφεθείς λιγάκι, ταξιδεύεις στα χρόνια της πολυπο-
λιτισμικής οθωμανικής κατοχής. Η περιήγηση συνεχίζει κι ανακαλύπτω με

ενθουσιασμό πως η πόλη σφύζει από δημιουργία. Οι νέες καλλιτεχνι-

κές προσπάθειες, περισσότερες απ’ ότι στο πρόσφατο παρελθόν, μικρές

θεατρικές, χορευτικές και μουσικές ομάδες, ξεφυτρώνουν μέσα από τα 45 45

συντρίμμια που άφησαν η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και η τραπε-
ζοπιστωτική κατανάλωση. Είναι χαρά θεού να τους βλέπεις να λάμπουν

μέσα στην προσπάθεια που κάνουν. Είναι αυτοί που κρατάνε ζωντανή

την ελπίδα. Γιατί όσο υπάρχουν σκουπίδια υπάρχουν και ηλιοβασιλέμα-
τα που σου ραγίζουν την καρδιά. Όσο υπάρχουν τραπεζίτες με τα golden

boys στελέχη τους, υπάρχουν και οικογένειες αναδοχής παιδιών του «ανα-

πτυσσόμενου» κόσμου. Όσο υπάρχουν «σκύλοι» υπάρχουν και ποιητές.

Όσο υπάρχουν αυτοί, υπάρχουν και οι απέναντι, εμείς, κι αυτό με

παρηγορεί… Christine