Page 44 - mag_011

Οι απέναντι

Φέτος στα γενέθλιά μου βίωσα στ’ αλήθεια ευγνωμοσύνη. Διάβηκα τα

στενά της πόλης από την αρχή. Περπάτησα στη Φιλίππου, στην Ολύμπου,
στην Γεωργίου Μόδη, στη Στρατηγού Μακρυγιάννη, αλλά και στην Αρι-

στοτέλους, στην Εγνατία, στην Κατούνη και την πλατεία Μοριχώβου. Είδα

το σπίτι που γεννήθηκε ο Μανώλης Αναγνωστάκης κι έζησε μέχρι το

1941. Σήμερα φιλοξενεί την ανεξάρτητη θύρα του Ηρακλή!!; Λέτε να ήταν

Ηρακλειδής ο Αναγνωστάκης, αλλιώς πρόκειται για χοντροκομμένη φάρ-
σα. Το φως από τα φανάρια του δρόμου διαθλάται μέσα στην υγρασία της

ατμόσφαιρας και δίνει μια απόκοσμη αίσθηση σα να περπατάς σε σκηνικό

του Κάρπεντερ ή του Χίτσκοκ. Τα φύλλα των δέντρων που είναι πεσμέ-
να στο πλακόστρωτο της Αριστοτέλους, κάτω από το αρχαίο στάδιο,

θυμίζουν κάτι από την άγρια εκδοχή τους. Τα δέντρα απ’ όπου έπεσαν,

μακρινά ξαδέρφια των δασόδεντρων, έχουν διατηρήσει τις φυσικές τους
44 44 ιδιότητες, να βγάζουν πράσινο φύλλωμα την άνοιξη, να το ρίχνουν το φθι-

νόπωρο και το χειμώνα βάφοντάς το χαλκοκίτρινο, αλλά έχουν χάσει τη
μυρωδιά τους. Η πόλη δεν μυρίζει βρεγμένα φύλλα. Στέκομαι για πρώτη

φορά μπροστά στο Μπέη Χαμάμ ή Λουτρά του Παραδείσου. Πρόκειται

για οθωμανικά λουτρά χτισμένα το 1444, όπως αναφέρει πληροφοριακή
πινακίδα που ανάγνωσα. Ένα από τα πολλά «αξιοθέατα» της πόλης, του

οποίου τη θέαση δεν αξιώθηκα, μέχρι προσφάτως διότι έλαθε των αισθή-

σεών μου και τώρα που το αντιλήφθηκα, γιατί δεν είναι προσβάσιμο. Θα

μπορούσε να είναι εκμεταλλεύσιμο και να παράγει ως μνημείο έναν πλούτο

επανατοποθετούμενο στην υπηρεσία της όποιας πολιτιστικής δημιουργίας.