Page 45 - mag_012
P. 45
ΕΠΊΚΑΊΡΟΤΗΤΑ
από την Κατερίνα Επιτροπάκη
BAL MASQUÉ
Ο Γιώργος μάλλον δεν ήταν σύμφωνος. Ήταν η σπανιόλα! Η κόκκινη, μακριά σα-
Φοβόταν πως δεν είχαν δει ακόμα τέν στολή με τα πολλά φύλλα. Θεέ μου!
τα χειρότερα. Στο γραφείο του σκέφτηκε, είχα εγώ αυτή την λεπτή μέση;
οι δουλειές πήγαιναν χάλια. Χώραγα εδώ μέσα; Είναι η ίδια, η ΔΙΚΗ
Ο κόσμος έκανε όλο και λιγότερα ΜΟΥ στολή;
ασφαλιστικά συμβόλαια,
ενώ ήταν πολλοί οι πελάτες που 1978. Τέλος Φλεβάρη. Είχε δυσκολευτεί
του χρωστούσαν χρήματα και να πείσει τους γονείς της να την αφήσουν
δεν ήξερε πότε θα τα πάρει. Δεν είχε να πάει σ’ εκείνο το αποκριάτικο πάρτυ.
φέρει όμως αντίρρηση. Είχε συνηθίσει, Το οργάνωναν οι απόφοιτοι του Αρρέ-
άλλωστε, είκοσι χρόνια τώρα, νων, στην αίθουσα της αθλητικής λέ-
τον πρώτο λόγο στο νοικοκυριό σχης. Επιτέλους, ήταν κι η ίδια τελειόφοι-
να τον έχει η γυναίκα του. τη, σχεδόν 18 χρονών. Η αλήθεια είναι
Κι έτσι εκείνος απλά πως ο πρόσφατος έλεγχος προόδου που
συμφωνούσε με ό,τι εκείνη έβγαζε μέσο όρο δεκαεννιά και δύο, ήταν
αποφάσιζε. Ακόμα κι ο τρόπος το πιο ισχυρό επιχείρημα που χρησιμο-
που ζητούσε τη γνώμη του, ποίησε για να κάμψει τους φόβους, τους
αποτελούσε μια ψευδεπίγραφη ενδοιασμούς και τον συντηρητισμό τους. 45
δημοκρατική διαδικασία. «Με τον όρο πως θα έλθει ο πατέρας σου
Περίπου του ανακοίνωνε πάντα την από- να σε πάρει πριν τα μεσάνυχτα», ήταν το
φαση της, τελειώνοντας με ένα «συμφω- τελικό deal, μετά από πολλές μέρες ψη-
νείς, αγάπη μου, έτσι δεν είναι;» στήρι.
Σήμερα έπρεπε να τελειώνει με τα πράγ- Η στολή της σπανιόλας, είχε στοιχίσει
ματα της κρεβατοκάμαρας. Είχαν ήδη όλες τις οικονομίες της, τότε. Όταν όμως,
λυθεί τα έπιπλα, είχαν μεταφερθεί κούτες ένοιωσε όλα τα μάτια καρφωμένα πάνω
στην αποθήκη. Ανεβασμένη στο πατάρι, της την ώρα που έμπαινε στην αίθουσα
προσπαθούσε μέσα στο μισοσκόταδό του χορού κι απλώθηκε εκείνη η αίσθη-
του να ξεσκαρτάρει πράγματα που είχε ση της φευγαλέας ταραχής, αισθάνθηκε
ξεχάσει σχεδόν τελείως την ύπαρξή τους, πολύ περήφανη και σίγουρη για την επι-
εδώ και πολλά χρόνια. Τότε διέκρινε στο λογή της στολής.
βάθος εκείνη την μισογδαρμένη πράσι- Σ’ εκείνο το αποκριάτικο πάρτυ έμελλε,
νη-καρό βαλίτσα. για πρώτη της φορά, να την πετύχει με
Κατέβηκε κάτω, παίρνοντάς την μαζί. τα βέλη του ο φτερωτός θεός.
Ούτε που την θυμόταν αυτή τη βαλίτσα.
Αγνοούσε πώς και από πότε υπήρχε εκεί
πάνω. Δεν της θύμιζε τίποτα. Για λίγες
στιγμές, σχεδόν αποτελούσε μυστήριο…
Την άνοιξε. Κοίταξε ακίνητη. Είναι δυνα-
τόν να έχει φυλαγμένα τόσα παλιά ρούχα;
Από πότε, άραγε, τα έχει αυτά εκεί πάνω;
Τότε το βλέμμα της, καρφώθηκε στην
άκρη του κόκκινου σατέν υφάσματος που
διακρινόταν στο βάθος. Το τράβηξε αμέ-
σως. Μα δεν ήταν δυνατόν! Ναι, κι όμως.
