Page 40 - mag_012
P. 40
Είμαι καναπεδάτος... Υπάρχει πρόβλημα;
Το 2012 έλαβαν χώρα τα λεγόμενα γεγονότα του Συντάγματος. Τότε που
οι αγανακτισμένοι πολίτες της Ελλάδας κατέκλυζαν την πλατεία μπροστά
στη Βουλή, διαμαρτυρόμενοι για τα επαχθή νέα τότε μέτρα, τα οποία ετοι-
μάζονταν να ψηφίσουν οι εθνοπατέρες.
Έχει περάσει αρκετός χρόνος και με αφορμή Τι συνέβη λοιπόν και ο αγανακτισμένος λαός,
τα γεγονότα στη Βουλγαρία, έφερα στη μνήμη ο ανένδοτος και ανυποχώρητος -κατά δήλω-
μου τη στάση και την άποψή μου, καθώς και ση εκείνων που συμμετείχαν- δεν κατάφερε
τις συζητήσεις με φίλους και γνωστούς. Τότε, κάτι; Μήπως επειδή όλο αυτό για άλλη μια
είχα έρθει σε αντιπαράθεση σχεδόν με όλους φορά ήταν η βαλβίδα εκτόνωσης της οργής
από τον περίγυρό μου, οι οποίοι είτε λάμβα- της κοινωνίας και δεν το αντελήφθησαν οι
ναν μέρος, είτε υποστήριζαν τις εκδηλώσεις συμμετέχοντες; Μήπως οι αγανακτισμέ-
διαμαρτυρίας. Εγώ είχα και εξακολουθώ να νοι δεν ήταν τελικά τόσο αγανακτισμένοι
έχω τις αντιρρήσεις και τις αμφιβολίες μου. ώστε να μείνουν ανυποχώρητοι;
Μια αντίρρησή μου είχε να κάνει με τη Άκουγα τότε βαρυσήμαντες δηλώσεις από
μορφή των αντιδράσεων. Είχαν, κατά την συνομιλητές μου για αγώνα μέχρι τέλους και
άποψή μου, χαρακτηριστικά αντιδράσεων κατηγορίες εις βάρος μου για απάθεια και
οπαδών ποδοσφαιρικής ομάδας, και όχι πολι- «ωχαδερφισμό». Προσπαθούσα να υπερα-
τικών όντων. Πιστέψτε με, γνωρίζω πολύ καλά σπιστώ τις θέσεις μου, λέγοντας ότι όταν κά-
40 40 40 και από πρώτο χέρι τον ποδοσφαιρικό οπαδι- ποιος αποφασίζει να κατέβει στο δρόμο, πρέ-
σμό, και μάλιστα ομάδας η οποία θεωρείται πει να έχει το κενό βλέμμα του αδίστακτου, κι
από τις «αδικημένες μεγάλες». Φέρει δικαίως εγώ δεν έβλεπα να έχουν αυτό το βλέμμα.
όμως τον χαρακτηρισμό «Μάρθα Βούρτση». Το «κατεβαίνω στο δρόμο» δεν είναι εύκολη
Η «Μάρθα Βούρτση» λοιπόν κατέβηκε στο απόφαση. Είναι απόφαση η οποία παίρ-
Σύνταγμα να διαμαρτυρηθεί. Με «κοκκορί- νεται μια και μοναδική φορά. Ρωτούσα
στικα» συνθήματα εναντίον εκείνων, που λοιπόν, «είναι αυτή η φορά»; Η απάντηση
η ίδια είχε στείλει στο «μπουρδέλο τη Βου- ήταν ένα βροντερό ΝΑΙ. «Ή αυτοί ή εμείς».
λή». Όπως βλέπουμε σήμερα, ήταν τελικώς «αυ-
Με «κρύα σκέψη», απομακρυσμένος χρονι- τοί». Ήταν και θα είναι αυτοί, όσο ο λαός τους
κά, καταλήγω δυστυχώς σε συμπεράσματα στέλνει εκεί. Θα είναι αυτοί όσο ο λαός συ-
τα οποία με δικαιώνουν απέναντι και μόνο νεχίζει να πιστεύει ότι μπορούν να αλλάξουν
στον εαυτό μου. Όπως λένε όλοι, κρινόμα- τα πράγματα, χωρίς να αλλάξουν πρώτα τα
στε από το αποτέλεσμα. Ποιο ήταν λοιπόν συστατικά της σκέψης και της νοοτροπίας των
το αποτέλεσμα σε αυτή την περίπτωση; ατόμων που τον αποτελούν.
Ένα ολοστρόγγυλο μηδέν. Η άποψή μου είναι ίδια όπως και τότε. Δεν
