Page 22 - mag_012

Πώς να σωπάσω

Νίκος Ξυλούρης

(στίχοι: Κώστας Κινδύνης
μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος)
«Πώς να σωπάσω μέσα μου

την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου

η θάλασσα στα μέτρα μου
Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ’ άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια

Μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω...»

κούς» στίχους του Κώστα Κινδύνη, και μεγαλουργεί. Γενιέται έτσι, ένα
τραγούδι, που περιγράφει την ενότητά μας με το σύμπαν. Το ενιαίο
και αδιαίρετό μας. Και μας «επαναφέρει» στην τάξη. Μας φωτίζει.
Μας οδηγεί στην ουσία της δημιουργίας μας. Και ακυρώνει, κα-
θετί ξένο απ’ αυτήν, καθετί αλλότριο και διαχωριστικό. Γίνεται
ο καθρέφτης για να δούμε τη γυμνή ομορφιά της ψυχής
μας! Κι από τότε, κάθε φορά που το τραγουδάμε,
22 22 1972. Ο Σταύρος Ξαρχάκος, παίρνει στα χέρια του τους «αποκαλυπτι-
μας αγαπάμε πιο πολύ και μας συμπονάμε
για ό,τι ωραίο μας, καταστρέψαμε.

Γυρίζω τις πλάτες μου

στο μέλλον

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

(στίχοι-μουσική: Διονύσης Τσακνής)
Τα είχε πει ο Τσακνής από το 1989, αλλά, τα ακούγαμε ως προ-
χωρημένη φαντασία… κάτι σαν τον Όργουελ, που κι αυτός δυστυ-
χώς δικαιώθηκε και με το παραπάνω.
Μόνο που εμείς, για να επιστρέψω στο τραγούδι, γίναμε τελικά και «συ-
νένοχοι στο φόνο» και απαθείς θεατές στα πολιτικά εγκλήματα και συνε-
χίζουμε και σήμερα, παρά την κατάντια μας. Ο καναπές, το facebook και η
εκ του ασφαλούς κριτική, νομίζουμε πως είναι Αντίσταση! Μέχρι, λοιπόν,
να ξεσηκωθούμε και να τ’ αλλάξουμε όλα, ας συνεχίσουμε να τραγουδάμε:

«Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
το έργο το ‘χω δει μη με τρελαίνετε

το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε…».

Μπορεί, κάποια στιγμή, να βαρεθούμε
να είμαστε «ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές» της αλήθειας!