Page 20 - mag_012

Οι φίλοι μου

χαράματα

Χάρις Αλεξίου
(στίχοι-μουσική: Χάρις Αλεξίου)
Από τις φορές που δεν αντέχεις ούτε και τους φίλους…
Από τις φορές που το Θέλω σε καταδυναστεύει. Ποιοι φίλοι,
ποια παρηγοριά, ποια λιακάδα, ποια εκδρομή… όλα σου φαίνονται
μάταια, γιατί λείπει η ανάσα σου… το οξυγόνο σου…

η αιτία για να τραγουδάς:
«…κι αγαπώ κι όλο τον κόσμο, γιατί ζεις κι Εσύ μαζί».
Γι αυτό η Αλεξίου αγαπήθηκε τόσο πολύ. Γιατί, εκτός από τη χαρισματική φωνή της,

τόλμησε να γράψει και να τραγουδήσει,
ό,τι θα ήταν ντροπή να το ομολογήσουμε:
«…Γιατί δεν τους αντέχω, ζευγαρωμένους

κι εγώ να μην έχω τα χέρια σου να γείρω

Τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω

Γιατί θα τους ζηλεύω
και το δικό σου χάδι θα γυρεύω…».

Κι έτσι μας νομιμοποίησε να το φωνάξουμε και
να το αφιερώσουμε κιόλας! Γίναμε ντελάληδες της ανάγκης μας και

της αγάπης μας, μέσω της ζήλειας μας για
την ευτυχία των άλλων, την οποία την κρύβαμε καλά για να

Βενζινάδικο
20 μην «τσαλακωθεί» η εικόνα μας ακόμη και στους (Kustino Oro)
φίλους.

Παντελής Θαλασσινός
(στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου –
μουσική: Τσιγγάνικο Παραδοσιακό

σε διασκευή του Goran Bregovic)
Το τραγούδι

της λίμνης
μου τ’ άργησες πολύ
Αρλέτα «…Που όλα τα χατίρια
κι έφυγα η τρελή
ψηλά στον ουρανό…Φωτιές καρδιές παλιοσίδερα
(στίχοι: Αρλέτα
κι ένας Θεός πάνω απ’ τ’ άδικο
μουσική: Ελένη Καραΐνδρου)
Άσε με εμένα στα σύννεφα
«Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
σ’ ένα παλιό βενζινάδικο».
Αιθεροβάμων μια ζωή, πώς να μην ενθουσιαστώ, με το τραγούδι της «πε-
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
ρίπτωσής» μου… Τα λέει όλα εδώ η Λίνα Νικολακοπούλου… Εντελώς!
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Φυσικά, μεταφυσικά, παραμυθιακά και πραγματικά. Γι αυτό, ποιος δεν
Κι ύστερα μ’ ένα φιλί ψηλά με πας…».
«πειράχτηκε» απ’ αυτό το τραγούδι; Ποιος δεν το χόρεψε; Ποιος δεν
το ήπιε το κρασί του μέχρι πάτο ακούγοντάς το; Μόνο οι, κατά την
Από τ’ αγαπημένα μου, επίσης. Ο Έρωτας, δε γνωρίζει αξιοπρέπεια!
άποψή τους, «συμφιλιωμένοι» με την μετρημένη τους ζωή…
Ίσα ίσα που επιδιώκει να τη χάσει, προκειμένου να έχει
οι «οικογενειάρχες» και οι… «ατσαλάκωτοι».
την εύνοια του Πόθου του! Όταν ερωτεύεσαι αληθινά, δε σε αφορά
Όλοι οι υπόλοιποι (μέσα κι εγώ) ακόμη αναστατωνόμα-
το Εγώ. Ζεις και κινείσαι, ως δορυφόρος του Εσύ! Εξαρτάσαι και σ’
αρέσει! ‘Έχει ο ‘Άλλος τον πλήρη έλεγχο και…
στε κάθε φορά που το ακούμε, επιλέγοντας
αντί να αντιδράς, νοιώθεις πως αυτό είναι το φυσιολογικό.
Τίποτα δεν είναι ικανό να σε επηρεάσει…
στο τέλος, να μείνουμε από βενζίνη
κανείς δε νομιμοποιείται να παρέμβει
στην πιο γλυκιά καταστροφή σου!
στα σύννεφα!
Ακόμη κι ο Θεός, σου «επιτρέπει»
να γίνεις εσύ Θεός!