Page 21 - mag_012

Ο κόσμος
είναι ένα βουνό
Οι φίλοι μου μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου) ΜΟΥΣΊΚΗ
Παντελής Θαλασσινός
(στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας
χαράματα

Χάρις Αλεξίου
(στίχοι-μουσική: Χάρις Αλεξίου)
«Καλύτερα να μη μιλάς
Από τις φορές που δεν αντέχεις ούτε και τους φίλους…
κακές αν κάνεις σκέψεις
Από τις φορές που το Θέλω σε καταδυναστεύει. Ποιοι φίλοι,
Μα αν συλλογάσαι όμορφα
ποια παρηγοριά, ποια λιακάδα, ποια εκδρομή… όλα σου φαίνονται Μεγάλες αλήθειες, τόσο απλά γραμμένες! Το μεγαλύτερο μέρος της
είναι χρυσές οι λέξεις…»
μάταια, γιατί λείπει η ανάσα σου… το οξυγόνο σου…
ζωής, αναλωμένο σε κουβέντες φορτισμένες από τον εγωισμό μας.
η αιτία για να τραγουδάς:
«…κι αγαπώ κι όλο τον κόσμο, γιατί ζεις κι Εσύ μαζί».
καλό να πει… πόσο τον ξεχωρίζουμε και πόσο τον θαυμάζουμε…
Γι αυτό η Αλεξίου αγαπήθηκε τόσο πολύ. Γιατί, εκτός από τη χαρισματική φωνή της, Πόσο μεγάλη εντύπωση μας κάνει ένας άνθρωπος που πάντα έχει κάτι
ακριβώς όσο «μακράν» απέχει από εμάς! Και μετά; Μετά τι;
τόλμησε να γράψει και να τραγουδήσει,
ό,τι θα ήταν ντροπή να το ομολογήσουμε:
Έτσι μεγαλώσαμε, αυτοί είμαστε… είμαστε αντιπροσωπευτικοί
«…Γιατί δεν τους αντέχω, ζευγαρωμένους Μα φυσικά επαναφορά στις γνώριμες, δικές μας συμπεριφορές.
του ζωδίου μας! Και καμαρώνουμε! Δε παν’ να λένε τα τρα-
κι εγώ να μην έχω τα χέρια σου να γείρω

Τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω
γούδια… εξάλλου
Γιατί θα τους ζηλεύω
Κοιμήσου αγγελούδι μου…
και το δικό σου χάδι θα γυρεύω…».
κοιμήσου εαυτέ μου… μη μου φοβάσαι…
Κι έτσι μας νομιμοποίησε να το φωνάξουμε και
εγώ, σ’ αγαπώ όπως είσαι!
να το αφιερώσουμε κιόλας! Γίναμε ντελάληδες της ανάγκης μας και «Είναι αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς»…
της αγάπης μας, μέσω της ζήλειας μας για
την ευτυχία των άλλων, την οποία την κρύβαμε καλά για να (Kustino Oro) 21
μην «τσαλακωθεί» η εικόνα μας ακόμη και στους
Βενζινάδικο

φίλους.

Παντελής Θαλασσινός
(στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου –
μουσική: Τσιγγάνικο Παραδοσιακό

σε διασκευή του Goran Bregovic)
«…Που όλα τα χατίρια

μου τ’ άργησες πολύ

ψηλά στον ουρανό…Φωτιές καρδιές παλιοσίδερα
κι έφυγα η τρελή

κι ένας Θεός πάνω απ’ τ’ άδικο
Άσε με εμένα στα σύννεφα

σ’ ένα παλιό βενζινάδικο».
Αιθεροβάμων μια ζωή, πώς να μην ενθουσιαστώ, με το τραγούδι της «πε-
ρίπτωσής» μου… Τα λέει όλα εδώ η Λίνα Νικολακοπούλου… Εντελώς!
Φυσικά, μεταφυσικά, παραμυθιακά και πραγματικά. Γι αυτό, ποιος δεν
«πειράχτηκε» απ’ αυτό το τραγούδι; Ποιος δεν το χόρεψε; Ποιος δεν

το ήπιε το κρασί του μέχρι πάτο ακούγοντάς το; Μόνο οι, κατά την
άποψή τους, «συμφιλιωμένοι» με την μετρημένη τους ζωή…

οι «οικογενειάρχες» και οι… «ατσαλάκωτοι».
Όλοι οι υπόλοιποι (μέσα κι εγώ) ακόμη αναστατωνόμα-
στε κάθε φορά που το ακούμε, επιλέγοντας

στο τέλος, να μείνουμε από βενζίνη

στα σύννεφα!