Page 63 - mag_28

της Mαρίας Λιάσκα

Ιανουάριος.
Πέντε και μισή είναι ακόμη νύχτα.
Ανατολή που φέγγει ντροπαλά. Ασημένια νερά ολόγυρα σου. Το ξημέρωμα αργεί.
Παγωμένη ανάσα. Και η δύση τρυπώνει γρήγορα από τη χαραμάδα που ξέχασες.
Οι νοτιάδες έχουν μερέψει. Καμιά φορά έρχεται και λίγο χιόνι. Όχι συχνά. Τόσο
όσο για να το νοσταλγούμε. Έστω για λίγο. Σε ένα τοπίο άγονο χωρίς δέντρα. 63
Μοιάζει παράταιρο το χιόνι δίπλα στη θάλασσα. Αν βγάλεις
τα χειμωνιάτικα παπούτσια σου και το πατήσεις θα νιώσεις πως καίει και αυτό.
Σαν την καλοκαιρινή άμμο.

Φεβρουάριος.
Μεγάλωσε η μέρα. Πρώιμα ανθισμένη.
Άπλετο φως. Νομίζεις πως το καλοκαίρι είναι κοντά. Ξεγελιέσαι.
Μαραίνεσαι ύστερα σαν τις μυγδαλιές δίπλα σου.
Στη βόρεια Λήμνο γιορτάζουν τις αποκριές χτυπώντας τις πόρτες των σπιτιών μέσα
στη νύχτα και ζητώντας κεράσματα.
Οι πολεμίστρες στο κάστρο φωτίζονται σπάνια μα αν είσαι εδώ
η ελπίδα μεγαλώνει σιγά σιγά μαζί με τη μέρα.

Μάρτιος.
Αν μπει η Σαρακοστή η γεύση έχει ήδη βουτηχτεί στην αλμύρα.
Εδώ στο νησί δεν ζούμε όμως μόνο το καλοκαίρι. Οι περισσότεροι μας βλέπουν τότε μόνο.
Θαρρείς και πιστεύουν για μας πως τον χειμώνα πέφτουμε σε χειμερία νάρκη.
Δεν έχουμε ανάγκες, δεν αρρωσταίνουμε, δεν πεινάμε, δεν φοβόμαστε.
Τον Μάρτη η γη μας αρχίζει να πρασινίζει. Η Εποχή αλλάζει και το νιώθεις.
Τα χρώματα γυρίζουν στην παλέτα. Ανακατεύονται. Χτυπάνε οι καμπάνες πένθιμα.
Μας καλούν σε κάθε γωνιά. Κοίτα… είναι ακόμη Χειμώνας.
Αν μπει η Σαρακοστή κάθε Παρασκευή μας δίνει συγχώρεση.
Κι ούτε που φτάνει καθόλου για να νιώσουμε καθαροί μέχρι το Πάσχα.