Page 20 - mag_031

ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...

Στην καρδιά μου έχει λιακάδα!

H γειτονιά των παιδικών μου χρόνων.

Η πρώτη ομάδα στην οποία συμμετείχα. Η ένταξη σ’ αυτήν ήταν αυτονόητη,

δε χρειαζόσουν ειδικά διαπιστευτήρια, ούτε κάρτα μέλους. Ήμασταν όλοι συ-

νιδρυτές και μέλη ταυτόχρονα. Έβραζε ο τόπος από παιδομάνι, το οποίο με

εργαλεία τη φαντασία και τη δημιουργικότητα «έβλεπε» στα χέρσα οικόπεδα
αντίπαλους στρατούς. Την άνοιξη που άνθιζαν οι μαργαρίτες, εμείς με ξύλινες

βέργες στα χέρια κάναμε έφοδο και χτυπώντας τες δυνατά στο μίσχο, λίγο κάτω

από το άνθος, τις αποκεφαλίζαμε. Ως γνήσια ελληνόπουλα, κόβαμε τα κεφάλια

των τούρκων. Το πράσινο αίμα τους, που πιτσίλιζε τα ρούχα μας, ήταν η αιτία για
μεγάλες κατσάδες στο σπίτι, αλλά δεν αποθαρρυνόμασταν. Μετά, στο σχολείο, η

ομάδα η οποία σου έδινε δύναμη, ήταν η παρέα. Ήξερες ότι ανήκεις κάπου, ιδί-

ως στο διάλειμμα και αυτό ήταν σημαντικό για να κατασκευάσεις την πρώτη σου
20
ταυτότητα. Αργότερα, 1988 στο στέκι της φιλοσοφικής η «Ομάδα για τα ψυχια-
τρεία». Δημιούργημα, ως επί το πλείστον, φοιτητών του ψυχολογικού τμήματος

της σχολής. Ήμασταν και τρεις τέσσερις της νομικής. Κύριος στόχος της ομάδας

το «κλείσιμο» των ψυχιατρείων. Η «αποϊδρυματοποίηση» των ψυχικά ασθενών

και η κοινωνική τους επανένταξη. Ταυτόχρονα θα επιδιώκαμε την ευαισθητοποί-
ηση του κόσμου σε σχέση με θέματα ψυχικής υγείας. Θέλαμε ακόμα να προωθή-

σουμε την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για τον ακούσιο εγκλεισμό ψυχικά

ασθενών σε ψυχιατρικά καταστήματα. Μεγάλοι στόχοι. Συναντιόμασταν, κάναμε

ομάδες εργασίας, οργανώσαμε ημερίδες, τυπώσαμε φυλλάδια. Ο Παναγιώτης,
ο Θοδωρής, η Αγγελική, η Γιάννα, ο Κώστας, ο Αντρέας, ο Νίκος και άλλοι πολ-

λοί. Το συγκλονιστικότερο επίτευγμα της ομάδας ήταν το κλείσιμο του «κολα-

στηρίου» της Λέρου. Δύο συνεχόμενα καλοκαίρια, συμμετείχαν εθελοντικά σε

πρόγραμμα, το οποίο οργανώθηκε από καθηγητές του ψυχολογικού, μέλη της
ομάδας. Πήγαν στη Λέρο, ανέλαβαν τροφίμους από την πτέρυγα των «γυμνών»

και τους δίδαξαν βασικές κοινωνικές δεξιότητες. Πράγματι, στο ψυχιατρείο της

Λέρου, μέχρι το 1990, υπήρχε πτέρυγα όπου οι ασθενείς ήταν γυμνοί, έτρωγαν

με τα χέρια από μεγάλα καζάνια και αφόδευαν όπου έβρισκαν. Ελλάς το μεγαλείο
σου! Τα χρόνια γλίστρησαν γρήγορα. Σήμερα, βρίσκομαι πάλι μέλος μιας ομά-