Page 16 - mag_031

TAΞΙΔΙ

16

όλο το εισιτήριο να λέω συντρόφοι ωραίοι!… Και να μην έρχεται μια
βάρκα ως το μώλο, να μη φαινώνται πουθενά οι βαρκαρέοι… Οι βαρ-

καρέοι!… Το εισιτήριο!… Να τρέμει – ζαγάρι εντός μου – η Χαλκίδα
και τα όρη. Κι εκεί να τόχουν συνεπάρει οι ανέμοι μετέωρο – μες στις

αχλές του – το βαπόρι… Ω διάολε!… Όλα νά 'χουν χαθεί και νά 'χουν
πάει κι οι ανθρώποι δραπετεύσει από τους τόπους, κι αυτό το πλοίο

να τραβάει και να τραβάει χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους… Και
χωρίς φώτα. Ακυβέρνητο! Και όλο να χλιμιντράει στο χάος. Κι ως θα

κλαίω – κιόλας να ψάχνουμαι, να ψάχνουμαι στο μώλο κι όλο για κείνο
το εισιτήριο να λέω..."

Κάτω απ' το δρόμο που οδηγεί στο κάστρο του Καράμπαμπα και σε θέση που να
έχει άπλετη θέα, να μη χάνει γωνιά της αγαπημένης του Χαλκίδας..."κοιμάται"

ο Γιάννης Σκαρίμπας. Για να ατενίζει τον Ευβοϊκό σα σπασμένο καράβι... με

δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά...
Όμορφη βόλτα, ένα γεμάτο ταξίδι, και για εμάς τους τυχερούς της πόλης...
μια ανάσα δίπλα... να πας!