Page 65 - mag_32
P. 65
της Ευτυχίας Αργυροπούλου
Φθινόπωρο. Όλο αυτό το διάστημα νησαν ότι η ασθένειά του είναι ψυχική
δεν άφηνε κανέναν να τον πλησιάζει και μόνο ο ίδιος μπορεί να επιτρέψει
και παρά την σωματική του αδυναμία, στον εαυτό του να ζήσει ή να πεθάνει.
διέθετε ακόμα ψυχική δύναμη για να Ακόμα και ο πατέρας του Αλέξανδρου
κάνει τους γύρω του να υποφέρουν. ταρακουνήθηκε και ο φόβος του ότι
Το μικρό τερατάκι συνέχιζε να κάνει μπορεί να χάσει το παιδί του, τον έκα-
τη ζωή των γύρω του δύσκολη ενώ νε να ξεπεράσει το σοκ της απώλειας
ταυτόχρονα σταμάτησε να τρώει, να της γυναίκας του και έκοψε το ποτό και
πίνει, να κοιμάται. Είχε καταλάβει ότι την πολύ δουλειά και προσπαθούσε να
το τέλος πλησίαζε και θα έκανε τα περνάει όσο το δυνατόν περισσότερο
πάντα για να φτάσει όσο πιο γρήγο- χρόνο στο σπίτι, δίπλα στον Αλέξαν-
ρα γινόταν η ώρα που θα έβλεπε και δρο ή μάλλον έξω από το δωμάτιο του
πάλι τη μητέρα του. Όλες του οι ελπί- αφού το μικρό τερατάκι δεν άφηνε κα-
δες ήταν στο φυτό του που πίστευε ότι νέναν να τον πλησιάσει. Οι μέρες και
μια μέρα ή νύχτα, αρκετά σύντομα, θα οι νύχτες που ακολούθησαν ήταν βα-
του έδινε το μοιραίο φιλί και μαζί τρι- σανιστικές για όλους. Ο Αλέξανδρος
ανταφυλλιά και αγόρι θα πέθαιναν. Η πίστευε όλο κι περισσότερο ότι πολύ 65
ώρα πλησίαζε και ο Αλεξανδρος δεν σύντομα θα βρισκόταν στην αγκαλιά
θα εγκατέλειπε το σχέδιο του με τίπο- της μαμάς του.
τα. Απόδειξη ότι το σχέδιο πετύχαινε Μία από τις επόμενες βροχερές νύ-
ήταν ότι καθώς το Καλοκαίρι τελείω- χτες, που ακολούθησαν, ο αέρας είχε
νε και το Φθινόπωρο ερχόταν όλο και αγριέψει αρκετά και έριξε κάτω, στο
πιο επιθετικά, η τριανταφυλλιά, όπως χώμα όλα τα εναπομένοντα λουλούδια
και κάθε φυτό άλλωστε, έχανε αρχικά της τριανταφυλλιάς και την ξεγύμνω-
το χρώμα της, γινότανε το ίδιο χλωμή σε αφήνοντάς την εκτεθειμένη στο
με τον άρρωστο Αλέξανδρο, ενώ στη κρύο. Τότε ήταν που ο Αλέξανδρος
συνέχεια έχανε ένα ένα και τα φύλλα πίστεψε ότι αυτή ήταν η τελευταία του
της. Τα λουλούδια της δε, μαράζωναν νύχτα και με το φόβο στη ψυχούλα και
όλο και περισσότερο και φάνταζαν μί- την ελπίδα της αντάμωσης στην καρ-
ζερα και θλιμμένα μέχρι που έπεφταν δούλα του έκλεισε τα μάτια του και
στο χώμα. Το ίδιο και ο μικρός Αλέ- περίμενε με ένα απαλό χαμόγελο στα
ξανδρος είχε αδυνατίσει αρκετά, ήταν χείλη του, το πολυπόθητο φιλί. Κράτα-
χλωμός και το κορμί του πονούσε πα- γε κλειστά τα ματάκια του σφιχτά για
ντού. Ενώ κανείς δε νοιάστηκε για το πολύ ώρα και περίμενε και περίμενε
φυτό του Αλέξανδρου, για τον ίδιο και περίμενε. Κάποια στιγμή κουρά-
γίνανε άπειρα και ταυτόχρονα άκαρ- στηκε να περιμένει και όταν άνοιξε τα
πα ιατρικά συμβούλια. Όλοι συμφώ- μάτια του αντίκρισε ένα θαύμα. Η μι-
