Page 63 - mag_32
P. 63
της Ευτυχίας Αργυροπούλου
λέξη είναι δυστύχημα αφού η μαμά να απαλύνουν τις πληγές του και να
του Αλέξανδρου σκοτώθηκε ακαριαία τον βοηθήσουν να περπατήσει ξανά.
εκείνο το βράδυ και ο Αλέξανδρος Όσο και να επουλώνονταν τα σωμα-
τραυματίστηκε σοβαρά. Πολλαπλά τικά τραύματα, η δυσκολία εξάλειψης
κατάγματα σημάδεψαν το κορμάκι της ψυχικής του αναπηρίας κάνανε
του και τον καθήλωσαν στο κρεβάτι. την δυσάρεστη πραγματικότητά του
Όπως ήταν φυσικό, το δυστύχημα του μη αναστρέψιμη. Οι γιατροί μιλάγανε
άλλαξε την καθημερινότητά του από για άρνηση του ιδίου να ξεπεράσει τις
τη μια στιγμή στην άλλη, στοίχειωσε δυσκολίες του και πραγματικά ποιος
τη ζωή του για πάντα. Η μαμά του είχε μπορούσε να μη δικαιολογήσει αυτή
ανέβει ψηλά στον ουρανό και μπορού- του τη στάση. Και ενώ ο ίδιος έλιω-
σε πια να την δει μόνο στα όνειρα του. νε μέρα τη μέρα, μια σκέψη μόνο, τού
Βέβαια σχεδόν μόνο σε αυτά έβλεπε έδινε την ελάχιστη δύναμη και του
και τον μπαμπά του, που βουτηγμένος επέτρεπε ακόμα να ζει και να συνεχίζει
στο πένθος είχε αποσυρθεί από την το δύσκολο και μοναχικό του αγώνα,
ανατροφή του παιδιού του. η εικόνα της μητέρας του και εκείνη η
Ο θλιμμένος μπαμπάς περνούσε τις υπέροχη ροζ τριανταφυλλιά που είχε 63
μέρες του και αρκετές από τις νύχτες φυτέψει για αυτόν. Ευτυχώς για τον
του, κλεισμένος σε ένα γραφείο, στην ίδιο, το σπάνιο αυτό λουλούδι φαίνο-
άλλη άκρη της πόλης, δουλεύοντας νταν από το παράθυρο του δωματίου
και πίνοντας, πίνοντας και δουλεύο- του ακόμα και όταν ήταν ξάπλα στο
ντας. Ο μεγάλος πόνος που ένιωθε κρεβάτι του. Έτσι λοιπόν περνούσε τις
από την απώλεια της αγαπημένης του μέρες του και αρκετές από τις δύσκο-
συζύγου δε του επέτρεπε να σκεφτεί λες νύχτες του με το βλέμμα του καρ-
ότι ο μοναχογιός του τον χρειάζονταν φωμένο στο παράθυρό του. Για όλους
περισσότερο από ποτέ. Είχε προσλά- του επώδυνους μήνες που ακολούθη-
βει νταντάδες και δασκάλους και τους σαν μετά την τραγική νύχτα για τον
είχε αναθέσει τη φροντίδα του παι- Αλέξανδρο δεν υπήρχε κανένα άλλο
διού του, θεωρώντας ότι αυτό θα ήταν ενδιαφέρον πέραν του φυτού του. Η
αρκετό για το μικρό Αλέξανδρο. Ενώ εικόνα της μητέρας του να φροντίζει
την ίδια στιγμή ο μικρός μας που δεν τον κήπο με τόση αγάπη και η ανάμνη-
μπορούσε ούτε καν να σηκωθεί από ση όλων όσων του έλεγε για τα φυτά,
το κρεβάτι του, βίωνε έντονο σωματι- επιδρούσαν περίεργα πάνω του. Αυτό
κό και ψυχικό πόνο. Το δυστύχημα και που υπήρχε καρφωμένο στο μυαλου-
όχι μόνο, του είχε αφήσει ανεπανόρ- δάκι του ήταν δυο φράσεις που άκου-
θωτα σημάδια. Γιατροί, φυσικοθερα- γε συνέχεια από τη μαμά του στην
πευτές και δάσκαλοι προσπαθούσαν προσπάθειά της να του μάθει να μη
