Page 25 - mag_32

της Christine

christina.micheli

Έχω ένα δώρο για σένα...

βολοδέρνουν άσκοπα στον ουρανό και σκιές ανθρώπων που γλιστρούν αθόρυβα,
προσπαθώντας να γίνουν αόρατοι, να μην τους φτάνουν οι σφαίρες, να μην τους

βλέπουν τα βομβαρδιστικά. Ύστερα κι άλλα αγγίγματα κι άλλα παράθυρα. Όταν το
τελευταίο παράθυρο τους έφερε πίσω στο μικρό διαμέρισμα, με το λιτό διάκοσμο,

του φάνηκε πως γύρισε σε συγυρισμένο, μεγαλόπρεπο αρχοντικό. Η φωνή του
επισκέπτη, τον ξάφνιασε. Ήταν στοργική και πονεμένη, ακούστηκε λίγο μακρύτε-

ρα από εκεί που καθόταν, με μια ελαφριά ηχώ: «Η ζωή σας, είναι δώρο κι εσείς
το τσαλαπατήσατε. Η γη σας, είναι δώρο κι εσείς το αχρηστέψατε. Η γέννηση

του Χριστού ήταν δώρο κι εσείς τον σταυρώσατε. Όποιος παίρνει ένα δώρο,
πρέπει να ευχαριστεί και να είναι ευγνώμων, αλλιώς είναι αχάριστο πλάσμα.

Οι αχάριστοι δεν χορταίνουν, δεν χαίρονται, είναι πάντα ανικανοποίητοι. Αυτή
είναι η ποινή της αχαριστίας. Όσο δεν βλέπεις τον πόνο, δεν αφουγκράζεσαι τη

δυστυχία, δεν μεταφέρεις το μήνυμα της αγάπης και της ελπίδας, έχεις μερίδιο 25
ευθύνης για ό,τι συμβαίνει. Είσαι μέρος του κόσμου, είσαι δώρο και ταυτόχρο-

να δωρητής και δωρεοδόχος. Είσαι μέρος του σκοπού και ταυτόχρονα το μέσον
για την επιδίωξή του. Φτάσε επιτέλους το σκοπό σου». Ενώ μιλούσε, η σοφίτα

ήταν λουσμένη στο φως κι έμοιαζε ζωντανή. Οι γωνίες της στρογγύλευαν, το έλατο
μεγάλωνε, πύκνωναν τα κλαδιά του και γέμισε όλο το δωμάτιο. Μόλις ολοκλή-

ρωσε τη φράση όλα έμειναν ακίνητα και σκοτεινά. «Είμαι μικρός κι ασήμαντος»,
σκέφτηκε φωναχτά, «γιατί μου έδωσες να κρατώ όλον τον κόσμο στο χέρι μου;

Δεν ξέρω τι να τον κάνω. Δεν μου έδωσες εργαλεία, δε μου δίδαξες τον τρόπο
ν’ αλλάξω την ασχήμια!» Άρχισε να κατεβάζει βιβλία από τα ράφια. Τα ξεφύλλιζε

μανιασμένα ψάχνοντας μια απάντηση, μια λύση στο πρόβλημά του. Στο παράθυρο
άρχισε να αχνοφέγγει το πρώτο φως της μέρας. Ξημέρωναν Χριστούγεννα. Ξαφνι-

κά θυμήθηκε την τελευταία φράση που του είχε πει και τότε ήξερε τι έπρεπε να κά-
νει. Φόρεσε τα παπούτσια και το παλτό του, έσφιξε γερά στη χούφτα του τη σφαίρα

και χαμογέλασε. Θα την έδινε στον πρώτο άνθρωπο που θα συναντούσε και μαζί
της θα μετέδιδε το μήνυμα «Έχω ένα δώρο για σένα. Είναι ο κόσμος μας, είναι

και δικός σου κι έχεις την ευθύνη του. Σήμερα το έλαβα και πρέπει να το χα-
ρίσω με τη σειρά μου. Πρόσεχέ το, για όσο το κρατάς και χάρισέ το παρακάτω.
Καλά Χριστούγεννα!»

Christine