Page 52 - mag_42

ΒΙΒλΙΟΠΑΡΟυσΙΑσΕΙσ

ΘΑΝΟΣ

ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΡΧΙΖΩ ΜΕ ΤΟ Σ' ΑΓΑΠΩ

ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΕΚΔΟσΕΙσ ΒΙΒLIOTEQUE

Απουσία

Βουρκωμένη έρημη νύχτα
Πνίγει τις φωνές μέσα μου, τις φωνές απ’ τον πεζόδρομο
Τη βοή απ’ τα καθισμένα παιδιά στο πλακόστρωτο
που σιγά σιγά όσο περνάει η ώρα και πάει να ξημερώσει
εξασθενεί.
52 Τα στόρια απ’ τα δυο μου παραθύρια

-καπάκια από φέρετρα- κηδεία της νύχτας
Το κλείσιμό τους – αρραβώνας με την μέρα
Το δάκρυ ενός παιδιού πάνω απ’ την κιθάρα του
η τελευταία ανάμνηση.
Το τελευταίο χτύπημα.
Έτσι είναι οι νύχτες μου από ’δω και πέρα.
Μοιρασμένες σε κενοτάφια που δημιούργησε η απουσία.
Βυθισμένες σε πονεμένα σπλάχνα.
Βροχή από αλάτι
Και ένα βουνό από σπασμένα σώματα να βαραίνει
την προσπάθεια για ύπνο λευκό.
Τώρα είμαι ξυπόλητος γυμνός πάνω από τα μαχαίρια
κάτω απ’ τις μυλόπετρες
του μελανιού.
Μόνος με τα χέρια μου γεμάτα με πετράδια
απ’ τα μαλλιά της.
Καθώς με νιώθω ακίνητο
στην μέση του στενού αυτού δωματίου
Η μοναξιά τυλίγει αυτό που άγγιξα με τα μάτια.
Αυτήν την χαίτη, της βουρκωμένης έρημης νύχτας.
Καθώς με βλέπω αΰπνωτο
Σπίτι έρημο
Και πρωινό θολό
Σαν χώρα μοιάζω.