Page 92 - mag_46
P. 92
θΕΑΤΡΙΚΕσ ΠΙΝΕλΙΕσ
«Πού να σου εξηγώ...
στοιχειωμένη αθωότητα»
περιπτώσεις ανθρώπων θετε να ακούτε τον διπλανό σας» είναι μια φράση που
που κοροϊδεύουν οτιδήποτε νομίζω ότι ο καθένας μας θα πρέπει να βάλει καλά στο
δεν τους μοιάζει φυσιολο- μυαλό του και στη συνείδησή του. Το να ακούμε τον δι-
γικό; Δυστυχώς όχι. Δεν πλανό μας δυστυχώς είναι κάτι που εύκολα λέγεται και
είναι. Η Μυρτώ λύγησε. δύσκολα γίνεται στην πράξη. Κι όμως νομίζω ότι τόσο
Ξεπέρασε την γραμμή της απλά η ζωή μας θα μπορούσε να γίνει πιο όμορφη και
λογικής. Δίπλα μας μας πιο ουσιαστική. Δείχνοντας λίγη περισσότερη προσοχή
όμως υπάρχουν ψυχές που στους ανθρώπους που αγαπάμε. Δεν χρειάζεται πάντα
αντέχουν, που ακόμα πα- να μιλήσουμε και να δώσουμε τη χρυσή συμβουλή. Πολ-
λεύουν. Αλλά για πόσο;» λές φορές ο διπλανός μας θέλει απλά να τον ακούσουμε.
Η ηθοποιός Πανα- Ο ηθοποιός Θανάσης Πατριαρχέας: Δεν είμαι
γιώτα Χαϊδεμένου: σίγουρος αν ο ήρωάς μου έχασε την αθωότητά του βε-
«Μέσα από το συγκεκρι- βιασμένα από τις καταστάσεις της ζωής ή δεν πρόλαβε
μένο κείμενο της Νάν- να την χάσει ποτέ, αφού «έφυγε» γρήγορα και ξαφνι-
συ Μητροπούλου μπορεί κά. Βλέπεις, όπως λέει και το ίδιο το κείμενο «κάποια
92 κάποιος πραγματικά να πράγματα βρίσκουν απροετοίμαστη ακόμα και την ίδια
πάρει πολλά σημαντικά τη ζωή». Ένα παιδί που χάνει νωρίς τον πατέρα του
μηνύματα και να ακούσει σίγουρα ωριμάζει πιο γρήγορα από άλλα παιδιά, κι από
μεγάλες αλήθειες. Όντας την άλλη μια μάνα – ηρωϊδα όπως η «μάνα» της Νάνσυ
μέρος αυτής της παράστα- Μητροπούλου κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αντικα-
σης νιώθω πραγματικά ταστήσει και τους δύο ρόλους και μεγαλώνει το παιδί
τυχερή που είχα την ευ- της με προσωπική αυτοθυσία ώστε να προλάβει αυτή τη
καιρία να «ψαχουλέψω» βεβιασμένη απώλεια της παιδικής αθωότητας. Ο ρόλος
καλά αυτά τα υπέροχα που υποδύομαι στο «Που να σου εξηγώ» είναι ένα κλασ-
λόγια και πολλά από αυτά σικό παράδειγμα γιου της ελληνικής οικογένειας. Λα-
να τα βάλω στα «ντουλα- τρεύει την μητέρα του αλλά δεν της το δείχνει. Αναγνω-
πάκια» του μυαλού μου ρίζει όλα της τα προτερήματα κι όμως δεν της τα λέει
καλά φυλαγμένα. Απ' ποτέ ανοιχτά… «Ίσως είναι αυτή η απόσταση που θέλουν
όταν άρχισα να δουλεύω να κρατάνε οι γιοι από την μητρική τρυφερότητα» όπως
για αυτή την παράσταση αναφέρει και το ίδιο το κείμενο. Κι όμως, όταν φύγει
μέχρι σήμερα δεν είναι από κοντά της και αναγκαστεί να την αποχωριστεί, τότε
λίγες οι φορές που έχω θέλει να επιστρέψει στην μητρική αγκαλιά και να γίνει
ανατρέξει σε φράσεις του και πάλι το μικρό αθώο παιδί που έπαιζε στις αλάνες
«Που να σου εξηγώ» για και κυλιόταν μέσα στα χώματα. Τότε θέλει να δώσει
πράγματα που μπορεί να στη μητέρα του όλα τα φιλιά που της χρωστάει.
με απασχολούν. «Να μά-
