Page 45 - mag_48
P. 45
του Φίλιππου Φίλια
https://www.facebook.com/filippos.filias
λλά κάποια Δευτέ- το αίμα στάλαζε στο ανοιχτό τε-
ρα, εντελώς απροσ- τράδιο ιχνογραφίας. Δεν έβγαλα
δόκητα, άνοιξαν την μιλιά, ούτε καν μόρφασα. Παρέ-
πόρτα και με μόνο μεινα σιωπηλά ανέκφραστος στη
εφόδιο μια τσάντα που περιείχε θέση μου, διότι απλούστατα είχα
ένα τετράδιο ιχνογραφίας κι ένα πεθάνει ακαριαία, για να ξανα-
κουτί κηρομπογιές, μ’ έδιωξαν γεννηθώ επιτόπου ένας καινούρ-
για πάντα από τ’ όνειρο. Για την γιος, ολότελα διαφορετικός άν-
ακρίβεια, μ’ έστειλαν στο νηπια- θρωπος. Πήρα μηχανικά τη μαύρη
γωγείο. Θυμάμαι πεντακάθαρα κηρομπογιά και σχεδίασα στο μα-
εκείνες τις σκοτεινές φθινοπω- τωμένο χαρτί ένα σταυρό, γρά-
ριάτικες μέρες. Ο ουρανός είχε φοντας από κάτω φαρδιά πλατιά
κατέβει χαμηλά, έκανε παγωνιά κι τ’ όνομά μου, καθώς γνώριζα ήδη
έβρεχε ολημερίς, λες κι ο καιρός γραφή. Το ίδιο βράδυ κατασκεύ-
ήθελε να μου τονίσει τι σήμαινε η ασα την πρώτη σφεντόνα μου.
παρθενική μου είσοδος στον έξω Και το επόμενο πρωί πήγα κρυφά,
κόσμο. Η νηπιαγωγός με τοπο- στο διάλειμμα, και σκότωσα τον
θέτησε δίπλα στο παράθυρο της σπουργίτη πάνω στην πορτοκα-
αίθουσας, το οποίο σχεδόν το λιά. Έκτοτε, σε κάθε τσάντα μου,
κάλυπτε μια πορτοκαλιά, το μονα- κουβαλούσα ανελλιπώς αρχικά
δικό δέντρο του προαυλίου. Τις μια σφεντόνα, αργότερα έναν 45
τρεις πρώτες μέρες παρατηρούσα πτυσσόμενο σουγιά, ώσπου στο
διαρκώς κάποιον σπουργίτη που τέλος μεταμορφώθηκα ο ίδιος σε
είχε φωλιάσει τουρτουρίζοντας καλοτροχισμένη λεπίδα. Το μαύ-
στα φυλλώματά της, για να προ- ρο σταυρό με τα παιδικά μου αί-
στατευτεί απ’ τη νεροποντή. Προ- ματα τον φύλαξα και τον έχω έως
φανώς είχα ταυτιστεί μαζί του. σήμερα αναρτημένο πάνω από
Την τέταρτη, ενώ κοιτούσα το το κρεβάτι μου. Είναι ο ένας από
τρεμάμενο πουλί αντί να ζωγρα- τους δύο προσωπικούς μου σταυ-
φίζω ένα χαμογελαστό ήλιο, η νη- ρούς. Ο άλλος, λευκός, μαρμάρι-
πιαγωγός με ζύγωσε σα γάτα και νος, με σκαλισμένο τ’ όνομά μου
μου άστραψε εν ψυχρώ μια γερή (αφού έτσι λεγόταν κι ο παππούς
ανάποδη στο πρόσωπο – ήμουν μου), με αναμένει στο οικογενει-
μόλις πέντε χρονώ. Το χείλος μου ακό μου μνήμα, στο Α’ Νεκροτα-
σχίστηκε από το δακτυλίδι της και φείο Πατρών.
Πεθαίνεις πάντα δυο φορές: μία, όταν για πρώτη φορά εισέρχεσαι στον
κόσμο, κι άλλη μία, όταν για πρωτόστερνη φορά εξέρχεσαι απ’ τη ζωή.
Ο φίλιππος φίλιας γεννήθηκε και διαμένει κυρίως στην Πάτρα. Κάποια
κείμενά του βρίσκονται στη σελίδα του στο Facebook (Φίλιππος Φίλιας).
