Page 63 - mag_54

της Ελένης Παναγιώτου

Μπλέχτηκε στα πόδια μου εμποδίζοντας το βήμα μου βγάζο-

ντας αλλόκοτες κραυγές. Κραυγές που ο πόνος, η αγωνία κι η

λαχτάρα γίνονται ένα.

Κάθε πατημασιά συνοδεύονταν από ένα περίεργο μοιρολόι

κάτω από έναν γκρίζο ουρανό έτοιμο να ξεσπάσει κι εκείνος

με το κλάμα του. Φαινόταν σαν σε αναζήτηση λύτρωσης, ανα-

κούφισης. Το πρώτο άγγιγμα δειλό, γεμάτο αμφιβολία γίνεται

ανίκανο να διώξει τον παράξενο μονόλογο του ζώου. Το επό-

μενο το δέχτηκε με δυσπιστία μα και πρόκληση για ένα ακόμα.

Κι ύστερα, κάθε χάδι έφερνε κι από λίγη σιγουριά κι αποδυνά-
63
μωνε το φόβο. Κάθε άγγιγμα σαν μια γόμα που διόρθωνε τα

συνώνυμα του φόβου και τ' αντικαθιστούσε με λέξεις που δεν

πονούν, λέξεις σαν χάδι.

Τέλος, σώπασε και γουργουρίζοντας από ευχαρίστηση άρχισε

να επεξεργάζεται το τοπίο τριγύρω ενεργοποιώντας τις αισθή-

σεις της όσφρησης και της αφής σαν σε ξύπνημα.

Καθίσαμε στη σιωπή κι οι δυο αφήνοντας το ένστικτο να μας

εξημερώσει παρακολουθώντας μια ουρά να κινείται πέρα -

δώθε εναρμονίζοντας το θρόισμα των φύλλων.

Aγγίγματα...