Page 67 - mag_55

της Ελένης Παναγιώτου

Πόλεις με τοίχους γκρίζους,

βαμμένους στο χρώμα της μοναξιάς.

Άνθρωποι που κοιτούν μονάχα

τις φωτογραφίες του εαυτού τους σε φωτεινές οθόνες.

Ο έρωτας περιπλανιέται μόνος από ταινία σε ταινία

στα άδεια σινεμά τις Κυριακές.

Παιδιά που τρέχουν... για να μεγαλώσουν.

Σήμερα ένα ακόμα δέντρο λείπει απ' τη γειτονιά.

Το δέντρο έγινε χαρτί και στο χαρτί αντί για ποιήματα, γράψαν

αριθμούς για να πληρώσουμε το γκρίζο των τοίχων,
67
τις φωτεινές οθόνες κινητών, το αντίτιμο του έρωτα στα σινε-

μά κι ένα ζευγάρι παπούτσια στα παιδιά

να μπορούν να τρέχουν πιο γρήγορα να προλάβουν το χρόνο.

Ήρθε η Άνοιξη, μα κανείς δε φύτεψε ένα λουλούδι

για ν' ανθίσει και όλοι για χρόνια νομίζαμε πως ήταν χειμώνας.

Ήρθε η άνοιξη...