Page 52 - mag_55
P. 52
ΜiKρεσ ΙσΤορΙεσ
O φωταγωγός
σάλτο, έτσι μαζί με τον κρύο ιδρώτα σκοτάδι στο φως διαρκεί περίπου
που είχα αποκτήσει. Του κοπάνισα εννέα μήνες, ενώ απ’το φως στο
μία δυνατή για να κλείσει και έφυγα σκοτάδι μια ζωή ολόκληρη. Πάλι
σκαστός. σκοταδιστής έγινα. Αυτό συμβαίνει
Έτσι και τώρα. Μετά από τόσα χρόνια, συνήθως όταν κερνάω και δεύτερο
σε άλλο διαμέρισμα πλέον, μιας άλ- γύρο τη σκέψη μου. Δε μπορεί να
λης παρόμοιας πολυκατοικίας πέντε ‘ναι έτσι ρε συ. Δηλαδή τι; Ζούμε,
όμως ορόφων -έτσι για αλλαγή-μου παλεύουμε, ερωτευόμαστε, πονάμε,
έρχεται συχνά πυκνά αυτό το σφίξιμο. αγαπάμε, κλαίμε, χαιρόμαστε,
Η ίδια ακριβώς αίσθηση. Όπως τότε θυμόμαστε, για να πέσουμε ομαλά ή
με τον φωταγωγό. Κάποιες φορές και όχι, σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο;
που έχει βραδιάσει ως το κόκκαλο, Ε! όχι δεν το δέχομαι! Να εκμυ-
αποφασίζω να κεράσω ένα διπλό στηρευτώ εδώ ότι από το τρίτο ποτήρι
ποτό τη σκέψη μου, στο εναλλακτικό και μετά ξυπνά το επαναστατικό μου
52 μπαρ του σχεδόν ανύπαρκτου ένζυμο. Είναι η στιγμή που σηκώνω
σαλονιού μου. Μια απ’αυτές τις ανάστημα. Αν λοιπόν, λίγο σαρώσω
φορές, αναρωτήθηκα γιατί τέτοιο τη μέχρι τώρα ζωή μου δε θα
κόλλημα με τον ριμαδιασμένο τον αργήσω νομίζω να διαπιστώσω, ότι
φωταγωγό; Αφού η λέξη είναι -πως αγωνίζομαι συνεχώς, έστω και άθελά
να το κάνουμε- αυτόφωτη. Ίσως μου, να πλησιάσω το φως αυτού
επειδή δε μπορούσα να δώσω την του περιβόητου φωταγωγού που
ερμηνεία της. Ήμουν πολύ μικρός εδραιώθηκε μέσα μου χρόνια πριν.
τότε. Οπότε με νίκησε η δύναμη της Να πλησιάσω όσο πιο κοντά στην
εικόνας που είχα αποκτήσει. Αυτό το κορυφή του. Άλλες φορές φτάνω πιο
αίσθημα ό,τι όλα ξεκινούν από φως ψηλά, άλλες φορές κατεβαίνω. Δε
και καταλήγουν σε σκοτάδι. Υπάρχει βαριέσαι. Θα απαιτήσω όμως από
και το ανάποδο βέβαια. Το οποίο, μένα, έναν αδιαπραγμάτευτο κανόνα:
εδώ που τα λέμε δεν το σκέφτομαι Ποτέ δεν κοιτάζουμε κάτω. Μόνο
και πολύ συχνά. Ή εγώ το έχω για ψηλά.
αουτσάιντερ ή με έχει αυτό. Έτσι Το απαλό σκούντημα της Αφροδίτης
έμεινα στην πρώτη εκδοχή. Μάλλον μου διέκοψε τον λήθαργο. Η πρώτη
επειδή η αρνητικότητα είναι εύκολα εικόνα που αντίκρισαν τα μάτια μου
προσεγγίσιμη. Είμαι ίσως, απ’ αυτούς ήταν το πάντα πολλά υποσχόμενο
που θεωρούν, πως η πορεία από το γλυκό της χαμόγελο.
