Page 53 - mag_55
P. 53
του Σπύρου Διαμάντη
- Καλά βρε, δεν το ακούς που κλαίει;
- Ωχ συγνώμη! Γαμώτο. Καλά, τι ώρα Ο Σπύρος Διαμάντης στα
είναι; είκοσι έξι του χρόνια, έχει κα-
- Πω-πω, κατάλαβα. Θα πάω εγώ, αν ταφέρει να φέρει εις πέρας το πρώτο
του-εφηβικό τότε-όνειρο, σπουδάζοντας
και είναι σειρά σου. Μου χρωστάς ε; μαθηματικά. Παράλληλα βέβαια -για να
Εγώ θυμάμαι. μπούμε και στο θέμα μας- έκανε συχνά
Χαμογέλασα. Εκείνη μου ‘δωσε ένα πυκνά τις επισκέψεις του στην αχανή βι-
πεταχτό φιλί και έτρεξε στο δωμάτιο. βλιοθήκη της λογοτεχνίας. Ωστόσο πάντα
Δεν πρέπει να είχε περάσει πολύ ώρα γέμιζε τύψεις για τα βιβλία που δεν διά-
βαζε, πόσο μάλλον γι αυτά που άφηνε
πού ‘χε ξημερώσει. Είχα ξεμείνει πάλι στη μέση, αλλά αυτό είναι άσχετο. Όσον
στον καναπέ. Πάντως αυτό που μου αφορά τις επισκέψεις του στο χώρο της
‘μεινε απο χτες είναι η φράση: "Δεν γραφής, αυτές θα μπορούσαμε να πούμε
κοιτάζουμε κάτω. Μόνο ψηλά." ότι, ξεκίνησαν αρκετά αθόρυβα, σε μικρή
Εδώ που τα λέμε, εγώ τελικά είμαι ηλικία, κυρίως με την καταγραφή κάποιων
σκέψεών του σε διάφορα χαρτάκια, τα
αρκετά ψηλά. Τα αποδεικτικά στοιχεία οποία τώρα που το έφερε η κουβέντα απ’ 53
είναι στο διπλανό δωμάτιο. ότι λέει ο ίδιος, ούτε που θυμάται από
πότε αγνοούνται. Το τελευταίο διάστημα
-για να επανέλθουμε στο θέμα- ενήλικος
πια, αποφάσισε να της ξαναχτυπήσει την
πόρτα, οργανωμένος πλέον, κρατώντας
μολύβι και μπλοκ σημειώσεων και η αλή-
θεια είναι, πως τον δέχτηκε υπερβολικά
θερμά, καθιστώντας μάλλον την επίσκεψή
αυτή αρμένικη.
Υ.Γ. Όσον αφορά το δεύτερο του όνειρο-
ενήλικο κι αυτό τώρα πια-είναι, να παρα-
μείνει αυτή η βίζιτα που προαναφέραμε,
αρμένικη.
