Page 40 - mag_55
P. 40
Το ΑΛφΑΒηΤΑρΙ Τησ ζωησ
σιασμό, είναι γεμάτα κίνηση. Το σώμα εκεί που, πριν μερικές δεκαετίες, δε νοια-
τους είναι γεμάτο ενέργεια και το πρό- ζόμασταν για τις εμπειρίες, τα βιώματα
σωπό τους φωτεινό (ακόμα κι αν είναι και τα συναισθήματα, τώρα αγωνιούμε
γεμάτο λάσπη!). Αντίθετα, κάποιος που να εξασφαλίζουμε τα όμορφα συναισθή-
είναι θλιμμένος το σώμα δεν έχει διάθε- ματα και να προστατεύουμε από τα αρνη-
ση για κίνηση. Είναι αφημένο και δείχνει τικά αλλά και από κάθε δυσάρεστη εμπει-
σαν κουρασμένο. Οι κινήσεις μειώνονται ρία που μπορεί να υπάρξει.
στο ελάχιστο, υπάρχει μυική χαλαρότη-
τα και το πρόσωπο κοιτάζει χαμηλά και Τι συμβαίνει, λοιπόν, εδώ. Σε μια προ-
αόριστα. Δεν υπάρχει ενέργεια για ζωή. σπάθεια να φτιάξουμε συνθήκες ιδανικές
Άλλο, πολύ χαρακτηριστικό, είναι ο θυ- για το μεγάλωμα των παιδιών μας, έχου-
μός: έχει ένταση, θόρυβο και μια διάθε- με εξορίσει και κατακρίνει (με τις πράξεις
ση για καταστροφή! Σίγουρα μπορεί κα- και τα λόγια μας) κάθε δυσάρεστο συ-
νείς να ανακαλέσει ένα παιδί θυμωμένο. ναίσθημα και πριν από αυτό κάθε πράξη
Είτε προσπαθεί να φέρει την καταστρο- που το πυροδότησε. Πόσες φορές έχω
φή με το να επιτίθεται σε άλλους/άλλα ακούσει παιδάκι να κλαίει επειδή έχασε
είτε κλαίει και χτυπιέται μόνο του. ή του χάλασε ένα παιχνίδι του και η απά-
40 ντηση που λαμβάνει είναι ένα «δεν πειρά-
Συναίσθημα, λοιπόν. Μας οδηγεί σε ζει, θα πάρουμε άλλο» ή ένα «έλα τώρα,
δράση, σε πράξη. Έρχεται ένα ερέθισμα δεν είναι σπουδαίο, μην κλαις» ή κάτι
από το περιβάλλον και ανάλογα με το παρόμοιο. Τέτοιου είδους απαντήσεις
συναίσθημα που δημιουργείται, ο καθέ- σπάνε και υποτιμούν ό,τι νιώθει εκείνη τη
νας δρα καθοδηγούμενος από αυτό. Όλα στιγμή το παιδί. Όσο ασήμαντο να είναι
έχουν να κάνουν με το πόσο ευχάριστο αυτό που έχασε, εκείνη την ώρα βιώνει
ή επικίνδυνο θεωρούμε το περιβάλλον απώλεια. Και κάθε απώλεια που βιώνει
(και λέγοντας περιβάλλον, εννοώ οτιδή- ένας υγιής άνθρωπος έχει θλίψη και κλά-
ποτε με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή). μα. Αν προσπαθήσουμε να πείσουμε το
Ή αλλιώς, πόσο κάτι μας δίνει ευτυχία ή παιδί ότι είναι ασήμαντο, απλά δεν του
μας την παίρνει. δείχνουμε κατανόηση! Το μειώνουμε και
υποτιμούμε το συναίσθημά του. Είναι
Οι νέες παιδαγωγικές έχουν περάσει σε σαν να του λέμε ότι αυτό που νιώθει εί-
μια προσπάθεια να δώσουν χώρο στα ναι λάθος. Αυτό για το οποίο στεναχω-
συναισθήματα και να φροντίσουν για ριέται δεν αξίζει. Άρα κρίνει και βγάζει
την ευτυχία και το δικαίωμα για ευτυχία λάθος συμπεράσματα.
των παιδιών. Εφαλτήριο, η δημιουργία
ολοκληρωμένων ανθρώπων, ικανών να Αντίθετα, θα ήταν πολύ πιο αποδοτικό και
βγουν και να αντιμετωπίσουν την κοινω- ανακουφιστικό να αφήναμε το παιδί να
νία. Εδώ όμως υπάρχει μια παγίδα που κλάψει, να το αφήναμε να μας πει τι νιώ-
μας έχει φέρει σε ένα άλλο άκρο: από θει. Δε χρειάζεται λύπηση, απλά να ακού-
