Page 68 - Magazine 87
P. 68
μΙΚΡεΣ ΙΣΤοΡΙεΣ
ίχνη...
Αυτή η πόλη έχει πολύ χιόνι, έλεγες. Τα κάνεις το ίδιο.
ίχνη χαράζονται βαθειά. Αυτή ήταν η Αντιγόνη.
Κι εμένα το μυαλό μου, πήγαινε στα Εκρηκτική, πληθωρική, γεμάτη ζωντά-
αποτυμώματα και στις μικρές ρωγμές νια. Ευτυχισμένη και παθιασμένη.
που έφτιαχναν στο χιονισμένο δρόμο Γελούσε και γέμιζε το δωμάτιο με μι-
οι μπότες μας, ένα βράδυ που γυρίζα κρές χρωματιστές νότες.
68 αργά με τον Πωλ στο σπίτι. Σε κοίταζε με τα μεγάλα μαύρα μάτια
Δεν ξέρω γιατί τα ίχνη στο χιόνι, μου της και η σιωπή γέμιζε λέξεις.
θυμίζαν πάντα αυτήν την εικόνα. - Τα ίχνη κρατάνε ζωντανή την ιστορία
Η μνήμη συνδέεται αυτόματα με τα της στιγμής, σου είχα πει.
συναισθήματα. Εκείνη τη βραδιά κρύ- - Εννοείται, απάντησες, γι’αυτό τα σε-
ωνα πολύ, αλλά μέσα μου κύλαγε μια βόμαστε, και το προσωπό σου σοβά-
λάβα αγάπης, που έκαιγε τα πάντα. ρεψε
Στο είχα πει και γέλασες. Θυμάμαι εκεί- Κι εγώ ξαναθυμήθηκα τα ίχνη στο χιό-
νο το κελαρυστό σου γέλιο και το φως νι, τις τρύπες που έφτιαχναν οι πατη-
των ματιών σου καθώς μ’ αγκάλιαζες μασιές μας και το φως της λάμπας του
κι έλεγες... ”Η ερωτευμένη μου φιλε- δρόμου που τόνιζε κάθε σχήμα.
νάδα..." Συνειδητά αγνοούσα τον χρόνο, που θα
Είχα νοιώσει λίγο άσχημα. Ήταν σα να έλιωνε το χιόνι και θα έσβηνε τα ίχνη.
'βλεπες σε μένα μια χαζούλα σε ρόζ Σημασία είχε πως τα σημάδια εκείνης
συννεφάκι.. της ώρας χαράχτηκαν, φωτίστηκαν και
- Εσύ δεν είσαι ερωτευμένη; είχα ρω- κατάφεραν να εγκλωβίσουν τον χρόνο.
τήσει. Και είχε δίκιο η Αντιγόνη... πρέπει να
- Και βέβαια είμαι, απάντησες και το σεβόμαστε ό,τι κρατάει σα φυλαχτό
πρόσωπό σου έλαμψε. Και δεν το κρύ- κομμάτια της ζωής μας.
βω. Το λεω παντού και θα σούλεγα να - Να σου διαβάσω κάτι; είχες ρωτή-
