Page 65 - mag_61

της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου

Αλτζχάιμερ

Η μάνα μου δεν με αναγνωρίζει. Δεν παραδέχεται καν πως είμαι κόρη

της. Όσο κι αν προσπαθώ αρνείται να καταλάβει. Επιμένει πως έχουμε

την ίδια ηλικία και, βέβαια, αυτό περιέχει μεγάλη δόση από την αλήθεια,

αφού άρχισε τις γέννες στα δεκαπέντε. Από τότε, κυνηγούσε το χρόνο

μετρώντας τον πάνω μου κι όταν πάτησα τα σαράντα τράβηξε χειρόφρενο 65

κι έπαψε να βιάζεται.

Τα τελευταία νέα με θέλουν εξόριστη από τη ζωή της. Μπήκε σ’ ένα αόρατο

σύννεφο και μ’ άφησε απ’ έξω. Παλιά, ήμουν το σπλάχνο της· τώρα με

ταυτίζει, εντελώς, με τον χρόνο. Μου ζήτησε να μην την επισκέπτομαι.

Τρομάζει με τις αιτίες που αιωρούνται. Εντάξει, τόσον καιρό αγνοούσα τις

ενδείξεις αλλά τώρα μπορώ να κατανοήσω τη δική της πραγματικότητα.

Όμως, να μην συμμερίζεται ούτε τα δύσκολα της κοινής ζωής μας;

Σφήνωσε πέτρες μέσα απ’ το κατώφλι της, λες και φοβάται μην ανοίξει

η πόρτα και φανεί πως ο νοικοκύρης λείπει από καιρό. Μέρα τη μέρα,

η ερημιά πλανιέται κολασμένα στον παράδεισό της, σαν θεσμός που

ενηλικιώνεται χωρίς όρια.

Και πώς να κόψω το σκληρό περίγραμμα της ξεραμένης αγκαλιάς της

για να μπω; Μόνο να την κοιτώ μπορώ και να οσφραίνομαι, με ήχους
βρεφικούς, την θέρμη που έζησα πριν βγω εξόριστη από μέσα της.

Η μάνα μου δεν με αναγνωρίζει πια. Σήμερα με φώναξε μάνα…