Page 85 - mag_63
P. 85
της Λίλλυς Παπασπυροπούλου
χέρια του, θυμίζει την πε- ραμένει στο έργο το πα- ται και από την ασθένεια
ρίφημη Πιετά: ακόμα ένα ρελθόν του από το οποίο που ήδη είχε καταβά-
έργο τέχνης στην ταινία δεν βλέπουμε παρά μόνο λει το σκηνοθέτη, χωρίς
ενός σκηνοθέτη (πρω- ψήγματα. όμως να χάνει τίποτα από
ταρχικά του μελοδράμα- Μία ταινία, έντονα αυ- την αισθητική και διανο-
τος, της Όπερας) που την τοβιογραφική, παρόλο ητική μαγεία που απο-
αγάπησε και την ύμνησε που ο ίδιος ο Βισκόντι το πνέουν όλα του τα δημι-
όσο λίγοι, όπως άλλωστε αρνιόταν. Εμπνεύσθηκε ουργήματα. Στη σκληρή
και η σκηνή του οργίου από το πραγματικό πρό- κριτική που δέχτηκε από
την οποία κατά λάθος σωπο του αριστερού δι- το Ιταλικό Κομμουνιστικό
βλέπει ο διανοούμενος ανοούμενου, συγγραφέα, Κόμμα που χαρακτήρισε
δεν έχει καμιά χυδαιό- ιστορικού και συλλέκτη το φιλμ του αντιδραστι-
τητα. Μέσα από τις αντι- και έργων τέχνης Μάριο κό, ο σκηνοθέτης απά-
θέσεις της σκιάς και του Πραζ, αλλά είναι πάνω ντησε ότι τη θεωρεί την
φωτός-υπέροχη όπως από φανερή η ομοιότητα πιο πολιτική ταινία του
πάντα η φωτογραφία του του ήρωά του με αυτόν. μετά από το “Η γη τρέ-
Πασκουαλίνο ντε Σά- Για το πιο προσωπικό του μει”. Βραβείο Νταβίντ ντι 85
ντις- το όλο θέαμα, έχει φιλμ, ένα είδος διαθήκης Ντονατέλλο-το αντίστοιχο
την όψη ενός έργου του (γιατί σύντομα μετά πέ- ιταλικό Όσκαρ- για την
Καραβάτζιο, τα σώματα θανε), ό ίδιος είπε: είναι η καλύτερη ταινία και τον
καλύτερο ξένο ηθοποιό
μοιάζουν με σμιλεμένα ιστορία ενός διανοούμε- το 1975 για ένα από τα πιο
αγάλματα, μια σκηνή που νου της γενιάς μου, που ωραία φιλμ του Βισκόντι,
αποφεύγει περίτεχνα την αδυνατώντας να προ- νοσταλγικό και ποιητικό,
παγίδα της ηδονοβλεψί- σαρμοστεί στον καιρό, αλλά και συνάμα βαθύ-
ας. Δύσκολα διακρίνου- συγκρούεται βίαια με τη τατα πολιτικό και προφη-
με εκεί τα αισθήματα του σημερινή γενιά και βγαί- τικό.
Καθηγητή: αποτροπια- νει από αυτή τη δοκιμασία (Δείτε εδώ)
σμός απέναντι στα χαλα- βαριά τραυματισμένος”.
ρά σεξουαλικά ήθη των Η ταινία γυρίστηκε εξ
εισβολέων, ή μήπως μια ολοκλήρου σε εσωτερικό
πίκρα για αυτά που πέρα- χώρο, ένα έργο δωματί-
σαν από δίπλα του χωρίς ου, “κεκλεισμένων των
να τα ζήσει; Το πρόσωπό θυρών” χωρίς ωστόσο να
του είναι διφορούμενο, κυλάει στη θεατρικότητα.
είναι ανθρωπιστής, αλλά Αντίθετα είναι ποτισμένο
διάλεξε μια αποτραβηγ- από κινηματογραφικότη-
μένη από τα πάντα ζωή, τα. Η έλλειψη των εξω-
όπως και σκοτεινό πα- τερικών πλάνων εξηγεί-
