Page 81 - mag_63

της Λίλλυς Παπασπυροπούλου

οικογένεια με τα ήθη που ητευμένο. ενσαρκώσει με την ίδια

πάντοτε περιφρονούσε... Η φράση του “είμαστε πειστικότητα και ορμή,
Τα θέματα που απασχόλη- κάποτε γατόπαρδοι, λιο- τον Κόκκινο Κουρσάρο

σαν το μεγάλο δημιουρ- ντάρια. Τώρα μας διαδέ- και τους ρόλους επικού
γό, αποκρυσταλλώνονται χονται ύαινες και τσακά- χολυγουντιανού ήρωα
σε αυτό το προτελευταίο λια”, ταιριάζει απόλυτα μέχρι το Σαλίνας του Γα-
πριν το θάνατό του φιλμ: στο χαρακτήρα του Κα- τόπαρδου και τον χαμη-

η αποσύνθεση της οικο- θηγητή ( χωρίς όνομα στο λών τόνων ευγενή, αδύ-
γένειας ή η γοητεία που έργο), που ενσαρκώνει ο ναμο και κουρασμένο
ασκεί κάποιες φορές η ίδιος Αμερικανός Μπαρτ διανούμενο της ταινίας.
χυδαιότητα όπως στους Λάνκαστερ. Ο υπέροχος Υπάρχει επίσης ο στοχα-

Καταραμένους, ο έρω- πρωτεϊκός αυτός ηθο- σμός πάνω στο χάσμα
τας συνυφασμένος με το ποιός που μπορούσε να των γενεών: λίγο μετά
θάνατο (Θάνατος στη Βε-
νετία), οι καταχρήσεις και

η αδυναμία της παραμυ-
θίας της τέχνης μπροστά
στο γήρας και τη μοναξιά, 81
(Λούντβιχ). Κάποια φλας

μπακ όπου ο Καθηγητής
θυμάται τη μητέρα του (η
Σαντά ντυμένη και χτενι-
σμένη όπως η πραγματι-

κή μητέρα του Βισκόντι),
θυμίζουν τη φιλοδοξία
του που ποτέ δεν κατά-
φερε να πραγματώσει, να

γυρίσει το μυθιστόρημα-
ποταμό του Προυστ “Στην
αναζήτηση του χαμένου
χρόνου”. Πάνω από όλα

όμως επανέρχεται στο
κατά πολλούς αριστούρ-
γημα της φιλμογραφί-
ας του, το Γατόπαρδο: ο

Μπαρτ Λάνκαστερ έπαιξε
σε αυτό τον πρίγκηπα Σα-
λίνας σαν ένα θηρίο, που
γερνάει μόνο και απογο-