Page 87 - mag_63
P. 87
της Ειρήνης Μανδηλαρά
Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ l Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, βριο και ο μπαμπάς έχασε τη δουλειά του.
ΜΑΣ πΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ... λαμβάνοντας χώρα στο Βερολίνο, τη Είχε συλ ληφθεί στο γραφείο του στο πα-
Νέα Υόρκη και την Αβάνα το εξαίρετο
νεπιστήμιο και είχε προσαχθεί στο τμήμα
αυτό μυθιστόρημα εκτείνεται σε 70 και της Γκρόλμανστράσε, όπου κρατήθηκε
πλέον χρόνια, καθώς δύο κορίτσια λένε σε απομόνωση για κάποιο αδίκημα που
τις ιστορίες τους σε εναλλασσόμενα κε- δεν καταλάβαμε ποτέ. Ήταν στο ίδιο κελί
φάλαια. χωρίς παράθυρα όπου κρατούνταν και ο
Συναντάμε την Hannah Rosenthal στο πατέρας του Λέο, ο χερ Μάρτιν…»
Βερολίνο το 1939. Είναι μία ζωηρή, ζω- Η Anna Rosen επίσης 12 ετών, ζει στη
ARMANDO LUCAS CORREA ντανή δωδεκάχρονη Εβραία που της σύγχρονη πόλη της Νέας Υόρκης με τη
μητέρα της, η οποία γίνεται ολοένα και
αρέσει να περιδιαβαίνει τη πόλη μαζί με
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ
τον καλύτερο της φίλο τον Leo Martin. Oι πιο απελπισμένη μετά από το θάνατο
Ναζί – η Hannah κι ο Leo τους αποκα- του συζύγου της την 11η Σεπτεμβρίου.
λούν Ogres (Δράκους)- γίνονται ολοέ- Το παρελθόν του συζύγου-πατέρα κα-
να κι απειλητικότεροι αναγκάζοντας τις λύπτεται από βαθύ πέπλο μυστηρίου κι
εβραϊκές οικογένειες όπως οι Rosenthal, η Anna επιθυμεί διακαώς να μάθει όσα
να κλειστούν στα σπίτια τους και κατόπιν περισσότερα μπορεί για αυτόν. 87
να εγκαταλείψουν τη Γερμανία. «Τη μέρα που εξαφανίστηκε ο μπαμπάς,
«Η μυρωδιά του διαμερίσματος είχε κα- η μαμά ήταν έγκυος σε μένα. Μόλις τρι-
ταντήσει ανυπόφορη. Δεν καταλάβαινα ών μηνών. Είχε τη δυνατότητα να ρίξει
πώς μπορούσε η μαμά μου να ζει κλει- το παιδί, αλλά δεν το έκανε. Ποτέ δεν
σμένη σ’ αυτούς τους τοίχους, που ήταν σταμάτησε να ελπίζει πως κάποια μέρα
καλυμμένοι από μια πράσινη μεταξωτή θα γύριζε σπίτι ο μπαμπάς – ακόμα και
ταπετσαρία στο χρώμα της μούχλας και αφού παρέλαβε το πιστοποιητικό θα-
κατάπιναν το όποιο ελάχιστο φως της νάτου του. «Δώστε μου κάποια απόδει-
μέρας που υπήρχε αυτή την εποχή. Ήταν ξη, ένα ίχνος του DNA του, και τότε τα
η μυρωδιά του εγκλεισμού. Είχαμε λι- λέμε», τους έλεγε πάντα. Ίσως επειδή
γότερο χρόνο να ζήσουμε. Το ήξερα· το ο μπαμπάς της ήταν ακόμα ξένος κατά
ένιωθα. Δεν θα περνούσαμε το καλοκαί- κάποιον τρόπο –μυστηριώδης, μονήρης
ρι εκεί, στο Βερολίνο. Η μαμά είχε βάλει και λιγομίλητος– πίστευε ότι μπορεί να
ναφθαλίνη στις ντουλάπες για να περι- επανεμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή. Ο
σώσει τον κόσμο της και η αψιά μυρω- μπαμπάς έφυγε χωρίς να ξέρει ότι επρό-
διά πλημμύριζε το διαμέρισμα. Δεν είχα κειτο να γεννηθώ εγώ. «Αν ήξερε ότι πε-
ιδέα τι προσπαθούσε να προστατέψει, ρίμενα κόρη, θα ήταν ακόμα εδώ μαζί
αφού έτσι κι αλλιώς θα τα χάναμε όλα… μας», επέμενε η μαμά κάθε Σεπτέμβριο
«Πάρα πολλά σπασμένα τζάμια», ήταν όσα χρόνια τη θυμάμαι …»
η δικαιολογία της από τότε που έγινε το Πίσω στη Γερμανία του Μεσοπολέμου οι
τρομερό πογκρόμ τον περασμένο Νοέμ- Rosenthals μαζί με τους Martins επιβι-
