Page 63 - mag_63
P. 63
του Κωστή A. Μακρή
Το «άσεμνο», το «βλάσφημο» και το τηθεί. Σε όποια μεριά κι αν ανήκαν.
«ανίερο» μπήκαν με τόση χαρά, γέλιο,
αγάπη και φυσικότητα στη ζωή μου, Όποτε πλησιάζουν οι απόκριες, θυ-
«εξ απαλών ονύχων», που δυσκολεύ- μάμαι πόσο κοντά στον Αριστοφάνη
ομαι να φανταστώ μια παιδική ηλικία ήταν εκείνη η γενιά που πέρασε, που
αποστειρωμένη απ’ αυτά τα «αντιπαιδα- με πλούτισε και έφυγε αφήνοντάς μου
γωγικά» κι αλογόκριτα μαθήματα. (μεταξύ άλλων) και μια καλή, θερα-
Δεν ήταν μόνο στα γλέντια που ασκού- πευτική και ζωογόνα κληρονομιά: το
μασταν στο χιούμορ, το αστείο και το γέλιο με κάθε ευκαιρία.
γέλιο αλλά και στις καθημερινές. Όπο- Κι αυτό που εύχομαι είναι καλές από-
τε διαβάζαμε Σουρή, λέγαμε ανέκδοτα, κριες να έχουμε με όσο πιο πολύ γέ-
παλιές ιστορίες με τον κώλο του Καρα- λιο, αγάπη και χαρά μπορούμε και όσο
ϊσκάκη και άλλα. Τα λογοπαίγνια ήταν γίνεται λιγότερα «δήθεν».
επίσης μια καλή άσκηση χιούμορ όπως Όσο περισσότερο ταΐζουμε τα παιδιά με
και οι γελοιογραφίες του Μποστ και το γέλιο, τόσο πιο αποτελεσματικά τα
άλλων, τα χρονογραφήματα του Ψαθά, μπολιάζουμε ενάντια σε κάθε είδους 63
που αρκετές φορές μας τα διάβαζαν το ιδεοληπτική, εμμονική, ανθρωποκτόνα
βράδυ μετά το φαγητό. Πότε η γιαγιά και πλανητοκτόνα σοβαροφάνεια.
και πότε κάποιος άλλος. Πολύ αργότε- Κι αν κάποιος ―πολιτικός, καλλιτέ-
ρα, όταν ήρθε η τηλεόραση, μειώθηκαν χνης, συνδικαλιστής, ακτιβιστής ή άλ-
αυτά αλλά χωρίς να κοπούν τελείως. λος «–ιστής»― επιζητεί με πάθος, με
Δυσκολεύομαι ακόμα να αποστασιο- φανατισμό, με ίντριγκες, με λαϊκισμό,
ποιηθώ απ’ όλους εκείνους τους ρό- με παραγοντισμούς και δολοπλοκίες,
λους που μου χαρίστηκαν σ’ ένα θέατρο έναν θρόνο ή μια διακεκριμένη θέση
ζωής που παιζόταν τακτικά στο πατρικό εξουσίας στη δημόσια ζωή ή στο σβέρ-
μου σπίτι. κο μας, ας μη διστάζουμε να του λέμε
Δυσκολεύομαι να μη σκεφτώ ότι όλα δημοκρατικότατα: «Όπου κι αν κάτσεις,
αυτά που ζούσαμε στα γλέντια εκείνα, φιλαράκο, πάντα στον κώλο σου θα
συνέβαιναν από δέκα μέχρι είκοσι πέ- κάθεσαι.».
ντε χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, Κι ας μη ντρεπόμαστε να βάζουμε τα
όπου όλες και όλοι οι τότε παρόντες, γέλια με τη γελοιότητα του κάθε επί-
είχαν ―λίγο ή πολύ η καθεμιά κι ο δοξου «εξουσιαστή». Τόσο αστείοι που
καθένας― καταθέσει μεγάλα κομμά- είναι, πώς να μη γελάς;
τια της νεανικής τους αθωότητας ―αν Σοβαρά μιλάω.
υπάρχει τέτοιο πράγμα― και είχαν ητ-
