Page 38 - mag_63

ΒΙΒΛΙΟπΑΡΟΥΣΙΑΣεΙΣ

T.S.ELIOT

ΠΟΙηΜΑτΑ

«Η ποίηση» είπε ο Τ. Σ. Έλιοτ «είναι κάτι που κατορθώ-
νεται με τη σύγκλιση και τη συνεργία όλων των ψυχικών
δυνάμεων του ποιητή, από τις πλέον ασυνείδητες έως –
και κυρίως– τις πλέον συνειδητές, οι οποίες συνθέτουν
το λόγο μέσω μιας διαδικασίας αποπροσωποποίησης,
μετασχηματίζοντας το προσωπικό σε πανανθρώπινο και
υποτάσσοντας το επικαιρικό στο διαχρονικό».
Ο Τ. Σ. Έλιοτ, κατά πολλούς ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος
ποιητής της εποχής μας, διαμόρφωσε μια καινούργια
ποιητική γλώσσα, πολυδύναμη και πολυεπίπεδη, επηρέ-
ασε, όσο λίγοι, τους συγχρόνους του και θα επηρεάζει
πάντα τους μεταγενέστερους.
Στη δίγλωσση αυτή έκδοση περιλαμβάνονται τα κυριό-
τερα ποιητικά έργα του Eliot: Το ερωτικό τραγούδι του
Τζ. Άλφρεντ Προύφροκ, Γερόντιο, Η Έρημη Χώρα, Η
Τετάρτη της Σποδού, Τέσσερα Κουαρτέτα – έργα που
υπήρξαν και σταθμοί στην παγκόσμια ποιητική παραγω-
γή.
38
JULES SUPERVIELLE
ΠΟΙηΜΑτΑ

Ο Jules Supervielle (1884-1960), μαζί με τους Ι.
Ντυκάς και Ζ. Λαφόργκ, ήταν ένας από τους Γαλλο-
Ουρουγουανούς ποιητές που σημάδεψαν την ποίη-
ση του 20ού αιώνα. Πιο δυναμικός από τους τρεις,
ο Supervielle μετέδωσε ένα νέο ρίγος στα ευρωπαϊκά
γράμματα, φέρνοντας στο ποιητικό φως γοητευτικά,
σκληρά, πρωτάκουστα θέματα: τις πάμπες, τα κοπά-
δια, τους εξαθλιωμένους αποίκους, τον ωκεανό, τις
σκάλες όπου πιάνουν τα πλοία, τους πρωτόγονους
γκάουτσο...
Η ποίηση του Supervielle, η οποία αρχικά επικεντρω-
νόταν στο λατινοαμερικάνικο τοπίο, συνέχισε να εξε-
λίσσεται και μετά την εγκατάσταση του ποιητή στην
έτερη πατρίδα του, τη Γαλλία, βαθαίνοντας ολοένα και
οδηγούμενη τελικά στην έκφραση μιας βαθιάς υπαρξι-
ακής αγωνίας. Παραγνωρισμένος κάποτε από την «επίσημη» κριτική (ίσως γιατί προτίμησε
να μην προσχωρήσει ποτέ σε κανένα λογοτεχνικό κίνημα, αδιαφορώντας για τα μεγάλα
«ρεύματα»), προς το τέλος της ζωής του ο Supervielle ανακηρύχθηκε από τους ομοτέχνους
του «Πρίγκιπας των ποιητών». Ο ίδιος, πάντως, φιλοδοξούσε απλώς να γίνει ο «συμφιλι-
ωτής της καινούργιας ποίησης με την παλιά»... Έτσι, η γεμάτη μουσική ποίησή του κινείται
μεταξύ μοντερνισμού και παράδοσης. Με τον απόηχο πάντα μιας νοσταλγίας της παιδικής
ηλικίας και, ταυτόχρονα, μιας αίσθησης μοναξιάς, με έντονο αρκετές φορές το φόβο του
θανάτου, αλλά και πλημμυρισμένη από την ομορφιά του κόσμου, η ποίηση του Supervielle
αγγίζει τα μύχια του αναγνώστη και συγκινεί βαθιά.