Page 75 - mag_67

του Κωστή A. Μακρή

Κυριακή μεσημέρι. Είπαμε να πάμε κάπου εξοχικά να φάμε. Και τα εγγόνια μαζί.
Φτάνουμε πρώτοι. Σε λίγο έρχονται οι άλλοι.

Η Ε. με μια προβοσκίδα μέχρι το πάτωμα.
― Τι έχεις; τη ρωτάει η γιαγιά της.

Μούγκα εκείνη. Αυστηρά βλέμματα από τους γονείς. Της κάνω νόημα να έρθει
κοντά μου. Κάνει ένα κούνημα των ώμων, ένα βουβό «άσε με…».
Επιμένω. Έρχεται. Την αγκαλιάζω σφιχτά.

«Ήθελα να σου κάνω μια μεγάλη αγκαλιά» της λέω.
«Πόσο μεγάλη;» ρωτάει.

Θυμάμαι το αστείο, στη Μαίρη Πόππινς, για εκείνον που πήγε στην αρχή του
χειμώνα να πάρει μακριά σώβρακα.

«Πόσο μακριά;» τον ρωτάει ο έμπορος. «Από τώρα μέχρι την άνοιξη» λέει ο
πελάτης. Και κα κα κα τα γέλια στο ταβάνι με τον θείο Άλμπερτ. Να θυμηθώ όποτε

ξανάρθουν στο σπίτι να ξαναδούμε τη σκηνή στο DVD ή στο δίκτυο.
«Πόσο μεγάλη;» ξαναρωτάει, καθώς αργώ να απαντήσω. Την κρατάω ακόμα στην
αγκαλιά μου κι έχει αρχίσει να μαζεύεται η προβοσκίδα και να ανθρωπεύει η

μούρη της. 75
«Από εδώ μέχρι τα εκατό σου χρόνια» της λέω.

Χαμογελάει.
«Δεν θέλω να μάθω τι συνέβη και είσαι στενοχωρημένη. Όχι ότι δεν με νοιάζει…
Περισσότερο όμως θέλω να σου πω ότι σε αγαπάω. Όταν ένας δικός μας άνθρωπος

είναι στενοχωρημένος είναι καλό να του το λέμε και να του το δείχνουμε».
«Ποιο;»

«Ότι τον αγαπάμε».
Με κοιτάζει. Κοιταζόμαστε. Είμαι σοβαρός όπως όταν παίζουμε το παιχνίδι ποιος

θα γελάσει πρώτος. Σοβαρεύει κι εκείνη. Μετά χαμογελάει. Χαμογελάω κι εγώ.
«Έχασες!» της λέω.

«Κι εσύ χαμογέλασες!»
«Εσύ χαμογέλασες πρώτη!»
Φεύγει. Πάει να παίξει με την αδερφή της, πριν έρθουν τα φαγητά.

Μετά μαθαίνω την αιτία της στενοχώριας της. Αλλά έχει περάσει ώρα. Και έχουμε
περάσει καλά. Και με άλλες αγκαλιές… Δεν ξέρω αν θα κρατήσουν μέχρι τα εκατό

της χρόνια. Όσο κι αν κρατήσει όμως, μια σφιχτή αγκαλιά είναι πάντα μια καλή
αγκαλιά. Έχει βιταμίνες, ιχνοστοιχεία και κάνει καλό παντού. Στη χώνεψη, στα
αρθριτικά, στο καρδιαγγειακό, στη μελαγχολία, στα γεράματα…

Παντού.
Σε όλες τις ηλικίες.