Page 70 - mag_67

μΙΚρεσ ΙσΤορΙεσ

ΘΕΑΤΡΟ

ΣΚΙΩΝ

70 Μόνο έναν φόβο είχα από μικρός. Έναν. Πως δε θα σταματήσω ποτέ

να φοβάμαι.

Και τώρα που για την κοινωνία ολόκληρη θεωρούμαι μεγάλος,

φοβάμαι πιο πολύ και ντρέπομαι γι αυτό, παρόλο που επιμένω χρόνια

να λέω από μέσα μου, ότι μεγάλος είναι αυτός που έχει μάθει να

κρύβεται καλά όταν φοβάται. Κι όμως ακόμα δε νιώθω καλά. Ίσως δεν

το έχω αποδεχτεί ούτε εγώ μαζί με όλους τους άλλους, που σίγουρα

θα κάνουν πολύ καλά αν δε συμφωνήσουν με τον ορισμό μου.

Τώρα θα έπρεπε να μπω στον κόπο να ερευνήσω, γιατί να τα σκέφτομαι

όλα αυτά πρωί πρωί πριν τη δουλειά, αλλά δε θα το κάνω γιατί θα

έχω άλλον ένα λόγο να φοβηθώ, θα αναστατωθώ και θα αργήσω!

Και πρέπει σε λίγο να ξυπνήσω το παιδί, να του πω καλημέρα και να

μου πει ότι νυστάζει. Να του φτιάξω πρωινό όπως ακριβώς το έκανε

η μαμά του και να ετοιμάσω την τσάντα του για τον παιδικό.

Άρα για να δούμε... ναι έχω ακόμα δεκατέσσερα λεπτά παραλήρημα,

το οποίο χρωστάει την ύπαρξή του στη χτεσινή μου αυπνία.