Page 71 - mag_67

του Σπύρου Διαμάντη

Περίπου δυο χρόνια είναι που κοιμάμαι αναγκαστικά μόνος και χτές,

έτσι ασυναίσθητα είπα να αφήσω ένα φωτάκι ανοιχτό πριν ξαπλώσω.

Και τότε είδα τη σκιά μου στον απέναντι τοίχο. Πέτρωσα. Είχα ξεχάσει

πώς είναι να μην είμαι μόνος σ’ αυτό το δωμάτιο.

Φοβήθηκα στην κυριολεξία τη σκιά μου. Κι όποιος φοβάται τη σκιά

του, μάλλον κάτι υποψιάζεται για τον εαυτό του. Κι όταν υποψιάζεσαι

αρχίζεις να ψάχνεις. Κι όταν ψάχνεις αρχίζεις να μαθαίνεις, ώσπου

θα έρθει σίγουρα ένα βράδυ... γιατί βράδυ θα είναι... (Όταν πέσει ο

ήλιος είναι που ερχόμαστε πιο κοντά σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε,

γιαυτό μελαγχολούμε... Ναι είναι αστείο... Όλη μέρα προσπαθούμε να

αρνηθούμε αυτό που ξέρουμε πως θα μας αποκαλυφθεί στο σκοτάδι.)

Θα έρθει ένα βράδυ λοιπόν, που θα νιώσεις ότι ξερεις. Ότι ξέρεις

ποιος είσαι, τι κάνεις, γιατί το κάνεις, πού θα πας, τι θα πεις και ποιος 71

θα σε ακούσει. Και τότε θα βάλεις τα κλάματα. Σίγουρα θα τα βάλεις.

Γιατί όλα αυτά θα σου ήταν χρήσιμα νωρίτερα. Μιας και όταν ξέρεις,

συνήθως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Είσαι εκτός χρόνου (μάλλον

γιαυτό ξέρεις) κι όσο κι αν προσπαθήσεις, το μόνο που θα καταφέρεις

είναι να περιμένεις το επόμενο λεωφορείο σε μια εγκαταλελειμμένη

στάση.

Ωραία μεν σαν εικόνα για έναν ζωγράφο ή ποιητή, δύσκολο δε για σένα

που, ενώ άθελά σου έγινες πηγή έμπνευσής τους, ταλαιπωρείσαι.
Ταλαιπωρείσαι γιατί βρήκες το δικό σου πλέον τόπο, τρόπο και σκοπό

κι έχεις κλειστό δρόμο, πόνο και χαμένο χρόνο...

Πάντα όμως θέλω να πιστεύω πως υπάρχει ένα αλλά... Νομίζω ο

αντιθετικός αυτός σύνδεσμος σώζει την κατάσταση, αλλά (να το πάλι)

δεν προλαβαίνω να το αναλύσω άλλο, πρέπει να σηκώσω το παιδί.

Πάντως, μου το υπόσχομαι, από σήμερα το βράδυ θα συνεχίσω να

αφήνω το φωτάκι ανοιχτό.

Απλώς πριν κοιμηθώ, θα λέω στον απέναντι τοίχο μια καληνύχτα!