Page 75 - mag_72

του Βελισάριου Θώδη

“Έτσι μ’ αυτή τη κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι σπρώχνουμε

τις ώρες και τις μέρες μας σαν να είναι βάρος, και μας είναι

βάρος γιατί δε ζούμε κατάλαβες; Μόνο κοιτάμε το ρολόι να

φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το

αύριο και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε

πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα

μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου

γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με

όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν

σαν «αξίες, σαν ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημέ-

νων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, 75

τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κου-

βεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα

δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε

έρωτα, ν απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου

χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να

γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας”*

Αυτά έλεγε ο Χρόνης Μίσσιος κάποια σμο και όλα όσα υπάρχουν γύρω μας.

χρόνια πριν, κι εμείς τι ακούσαμε απ’ τον Εμείς όμως έχουμε σκαλώσει, έχου-

Χρόνη; Αλήθεια άραγε πόσοι ανοίξαμε με αγκιστρωθεί στο μικρόκοσμο μας
έστω ένα βιβλίο αυτού του σπουδαίου περιφραγμένοι με χιλιάδες πρέπει και

ανθρώπου να διαβάσουμε δέκα αράδες στεγανά που δεν αφήνουν τη παραμι-

του, να νιώσουμε, να οσμιστούμε λίγο κρή στάλα νερού να περάσει μέσα. Να
πόσο απλά και όμορφα βλέπει τον κό- περάσει μέσα και να μας ανακατέψει το