Page 77 - mag_72

του Βελισάριου Θώδη

σαν να μίλησε κάποιος φιλόσοφος. Αμά-

σητα και με ευκολία πια τρώμε οτιδήποτε
μας σερβίρουν, σταματήσαμε να κοιτάμε
αν είναι ποιοτικό, μας αρκεί να είναι εύ-

πεπτο, απροβλημάτιστο και να μην χρει-

αστεί να χαλάσουμε πολύ από τον πολύ-
τιμο χρόνο μας για να ανακαλύψουμε το
νόημα του.

Κι έτσι καταντήσαμε άνθρωποι χωρίς

ανθρωπιά… χωρίς όνειρα, χωρίς συ-
ναίσθημα… μάθαμε να ξεπετάμε τα συ-
ναισθήματα μας, ενώ είναι το α και το ω

στη ζωή. Πόσο όμορφα νιώθεις αν απλά

κάποιος/α σου κάνει ένα κοπλιμέντο,
γεμίζει το μέσα σου… εμείς όμως διαλέ-
ξαμε να είμαστε σκληροί, να δείχνουμε

στον δίπλα μας ότι είμαστε πιο δυνατοί

από εκείνον, λες κι έχουμε να κερδίσου-
με κάτι, λες και η ζωή δεν είναι εφήμερη,
λες και θα ζήσεις για πάντα και αφήνεις

έτσι εύκολα να χάνονται οι ομορφιές της

ζωής, οι στιγμές…
“Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και
αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να

μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα

αυτής της εποχής. Να μπορείς να παρα-
μείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το
δικό σου βλέμμα. Η ζωή είναι ένα δώρο

που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότε-

ροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε
να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και
δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα

βήμα προς το θάνατο.”*

*Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από
βιβλία του Χρόνη Μίσσιου.