Page 70 - mag_72

aNΘΡωΠωΝ ΛΟΓΙΑ της Χριστίνας Πομόνη

https://tristanopd4822.wixsite.com/ifonlytonight

θα γίνω σαν τους άλλους που μισούν, που δεν έχουν ιδέα ποιοι εί-

ναι, μηδενική αυτογνωσία, λατρεύω την αυτογνωσία, μας κάνει κα-

λύτερους, γινόμαστε πιο δυνατοί, αργά, σταδιακά, σαν το μπάσο που

ακούγεται πίσω από τα ντραμς και μπαίνει σιγά σιγά στα αυτιά σου,

στον ήχο, άκου, ντουμπ, ντουμπ, ντουμπ, κάπως έτσι μαθαίνουμε τον

εαυτό μας, με χτυπήματα, πότε πιο αργά, πότε πιο γρήγορα, ντουμπ,

ντουμπ, ντουμπ, πότε δυνατά, πότε αδιάφορα, αλλά χτυπήματα, διάο-

λε, ντουμπ, ντουμπ, ντουμπ, μου αρέσει η αυτογνωσία γιατί έχει μέσα

της και θλίψη και δύσκολες στιγμές και απομόνωση και προχωράς

μέχρι η θλίψη να στεγνώσει μέσα σου ή να στεγνώσεις εσύ, ρούχο

απλωμένο στον ήλιο που δεν είσαι ικανός να αντικρύσεις επειδή σε
70
τρομάζει, ντουμπ, ντουμπ, ντουμπ, το μπάσο δυναμώνει, «θα έπρε-

πε» να κάνεις αυτό, «θα έπρεπε» να κάνεις εκείνο, ντουμπ, ντουμπ,

ντουμπ, «θα έπρεπε να ανοίγεσαι περισσότερο, «θα έπρεπε» να κάνεις

παιδιά, ποιος θα σε κοιτάξει στα γεράματα, «θα έπρεπε», τρελαίνομαι,

δεν υπάρχει «θα έπρεπε» στη θλίψη, υπάρχει νιώθω ότι δε νιώθω τί-

ποτε, μίλα για τον καιρό, μίλα για το πώς ανθίζουν οι ανεμώνες, πώς

κοιμούνται οι αρκούδες, πώς τραγουδούν τα κοτσύφια, αλλά μη λες

«θα έπρεπε», ντουμπ, ντουμπ, ντουμπ, άκου το μπάσο, δυνάμωσε,

τώρα χτυπάει μέσα μου, δεν θέλω να μείνω ίδιος, θέλω να αλλάξω,

η μουσική θα με αλλάξει, πάντα η μουσική μπορεί, βάζω τρικλοπο-

διά στον εαυτό μου και διαμαρτύρομαι που πέφτω κι έπειτα λέω πως

με σπρώχνεις για να μοιάζω λιγότερο παιδί, ντουμπ, ντουμπ, ντουμπ,

σηκώνομαι, ντουμπ, ντουμπ, ντουμπ, το μπάσο οργιάζει, θα νικήσω,

ντουμπ, ντουμπ, ντουμπ, πάντα οι άλλοι φταίνε, έτσι δεν είναι μαμά;