Page 69 - mag_72

της Χριστίνας Πομόνη

https://tristanopd4822.wixsite.com/ifonlytonight

Δεν θα με δεις να γράφω συχνά, όλα όσα κουβαλάω μέσα μου με

βαραίνουν, πληγώνουν τα δάχτυλά μου και τη μνήμη μου, ούτε θα

με ακούσεις να μιλώ πολύ ή να φυτρώνω σα μαϊντανός όπου δεν με

σπείρουν, δεν είμαι άνθρωπος εύκολος, καμιά φορά κιόλας νομίζω

πως δεν είμαι καν άνθρωπος, πως απλά μου δόθηκε ένα σχήμα που

με κάνει να μοιάζω με άνθρωπο δίχως να είμαι, δεν μου αρέσει η

μάζα, το εύκολο, το θορυβώδες, το πλήθος που αποχαυνώνεται με

κάθε ευκαιρία, που ακολουθεί τη μόδα δίχως να σκέφτεται, κοιτάζω

γύρω μου, χιπστερ, τατουάζ, σκουλαρίκια, ρωτώ έναν δυο, γιατί φίλε,

δεν το θέλω μου απαντά, αλλά πρέπει να αρέσω, να γίνω αποδεκτός,

ποιος ορίζει την κοινωνία, ποιος είναι η κοινωνία τον ρωτώ, γυρνά-

ει την πλάτη και φεύγει, παρακάτω δεκαπεντάχρονα ακούνε χιπ χοπ 69

στη διαπασών, δεν ξέρουν καν τι πρεσβεύει, αλλά είναι της μόδας, τι

θέλεις τώρα ρε μεγάλε, το περιβάλλον μου είναι απολιτίκ, είναι της

μόδας μου λέει ο ένας, καμώνομαι τον προχωρημένο μου λέει ο άλ-

λος, περνιέμαι για ψαγμένο άτομο, δες το κι εσύ, κι εγώ σκέφτομαι,

ο.φ.α. το έλεγαν οι παλιοί, όπου φυσάει ο άνεμος, έγινε πάλι της μό-

δας, εσύ τι ζόρι τραβάς, θα παρκάρω και σε ΑΜΕΑ, θα σκοτώσω κι

ένα δυο σκυλιά γιατί μπορώ, και θα σου πω και πώς θα ζεις, όλοι

γίνατε αδελφές, ανώμαλοι, παντρεύονται οι άντρες με τους άντρες και

οι γυναίκες με τις γυναίκες, άντε φύγε ρε που μου ζητάς και τον λόγο,

αυτή τη φορά εγώ γυρνώ την πλάτη μου και φεύγω, μισώ το ύψωμα

του δακτύλου και το κουμάντο στο πώς θα ζήσει καθένας τη ζωή του,

νευριάζω με το πείσμα εκείνων που δεν γνωρίζουν μα επιμένουν,

θυμώνω με τους στενόμυαλους που δεν εστιάζουν στην ευτυχία, αλλά

στο πρέπει, μισώ, μπορώ να μισώ, αλλά δεν το κάνω, φοβάμαι πως