Page 59 - mag_73
P. 59
του Αλέξανδρου Αραμπατζή
με την ίδια καπνίλα στους τοίχους. Η ξαφνική ομολογία του φάνηκε δι-
Έκοβα φάτσες και σκεφτόμουν πως ασκεδαστική, αν και πιστεύω πως
οι τότε νεαροί, όπως εγώ, κυκλοφο- χαιρόταν την αποτυχία μου σαν δική
ρούσαν πλέον γκριζομάλληδες και του επιτυχία. Κάναμε πολλή παρέα
απαίσια κατσούφηδες, σαν κακόκε- τότε, ποιός μπορεί όμως να γνωρίζει
φοι ηγούμενοι παρηκμασμένων μο- τι κρύβει η ψυχή του κάθε ανθρώπου;
ναστηριών. Κάποτε έζησα κι εγώ με Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Εν-
την αμεριμνησία ενός εξωτικού που- δέχεται να ζήλευε τότε για διάφορες
λιού και γι΄ αυτό οι μνήμες μου ταξι- κατακτήσεις μου την εποχή εκείνη και
δεύουν νοσταλγικές, γιατί κατά βάθος να το κρύβει. Διότι υπήρξαν ασφαλώς
είναι μυθικές. Μπορεί να τύχει πολλές εκ μέρους μου κάποιες κατακτήσεις,
φορές να ξαναζήσεις στη ζωή σου τα οπωσδήποτε, εκείνος όμως ήταν δει-
ίδια πράγματα, αλλά αυτά που ξανα- λός και βαρετός τύπος και κατά συνέ-
ζείς είναι πλέον σ΄ άλλο μήκος κύμα- πεια αναποτελεσματικός. Η συζήτηση
τος εκπεμπόμενα. γρήγορα εξαντλήθηκε, είπαμε ό,τι εί- 59
Χτύπησε το κινητό. «Έλα που είσαι;». χαμε να πούμε, προφασίσθηκε ανει-
«Είμαι εδώ», απαντώ «κάπου στην λημμένες υποχρεώσεις και έφυγε,
οδό Ιπποκράτους». «Καλά έρχομαι». σχεδόν το έσκασε, ανακουφισμένος.
Είχαμε να ειδωθούμε από φοιτητές. Προσποιηθήκαμε και οι δύο πόσο χα-
Παλιοί φίλοι; ΄Ισως. Όταν τον είδα ρήκαμε για τη συνάντηση, φιληθήκα-
από μακριά αντίκρισα έναν άγνωστο με κιόλας. Τα τριάντα χρόνια κλείσανε
μεσήλικα. Καταρχήν η αναπόφευκτη απλά μια τρύπα. Απόμεινα μόνος.
κουβέντα για τα τωρινά, τα επικαιρι- Αισθάνθηκα ότι η Αθήνα πλέον με μι-
κά. Μετά από λίγο το κενό, τα ανούσια. σούσε. ΄Η εγώ μισούσα την Αθήνα και
Ιλιγγιώδης φλυαρία. Η απόσταση του μετέθετα το δικά μου συναισθήματα
χρόνου είχε κρυώσει τα αισθήματα στα δικά της; Δεν ξέρω, αλλά η Αθήνα
και έδινε χώρο σε μια ξαναζεσταμέ- έμοιαζε πλέον με παραβάν που έκρυ-
νη οικειότητα. Παρόλα αυτά ο χώρος βε από το χρόνο την μικρή μου ιστο-
ήταν οικείος. ΄Αναψα ένα τσιγάρο και ρική διαδρομή. Δεν θα κοιτάξω ποτέ
ξαναθυμήθηκα. Κάποτε εδώ, σ' αυτό πια πίσω, είπα, και φεύγοντας βρήκα
το μέρος, γνώρισα ένα κορίτσι που μέσα στον αλλόκοτο ρυθμό του πλή-
αγάπησα και μετά το έχασα. Το επα- θους την παράλογη λύτρωση.
νέλαβα δυνατά.
