Page 84 - mag_77
P. 84
μΙΚρεσ ΙσΤορΙεσ
Η ανάγνωση
των βιβλίων
ως μία από τις καλές τέχνες
τα αισθήματα, που δεν είναι δα και τόσο
αιώνια, όπως η δόξα ενός τιμημένου
(από τον χρόνο) συγγραφέα.
Η εκλέπτυνση, η εμβάθυνση και η όξυν-
ση των κριτηρίων ποιότητας σε οποιο-
δήποτε πεδίο (φαγητό, μουσική, χορό,
θέατρο, γλώσσα και πολλά άλλα) έρχε-
ται «τρώγοντας». Και όταν μαθαίνει να
«τρώει» τέχνη ο άνθρωπος από μικρή
ηλικία, κάποια στιγμή από μόνος δεν
θα ανέχεται το φτηνό και το χαμηλό. Θα
αποκτήσει την ικανότητα να «μεταβολί-
Δεν θα αρνηθώ το γεγονός ότι η πρώτη ζει» μόνο τα άξια έργα και να αποβάλλει
φορά που ήρθα σε επαφή με τους «Άθλι- τα φτηνά και ρηχά. Κι αυτό όχι επειδή
ους» του Βίκτορα Ουγκό, τον «Άμλετ» θα έχει μάθει τις «γραμματικές» και τα
του Σαίξπηρ, τον «Τομ Σόγιερ» του Μαρκ «συντακτικά» της κάθε τέχνης μέσω κά-
84
Τουέιν, τις «Μεγάλες Προσδοκίες» του ποιων κριτικών αλλά επειδή θα έχει γί-
Ντίκενς και με πολλά άλλα μυθιστορή- νει ο ίδιος κριτικός του εαυτού του. Έχω
ματα ήταν σε Κλασ(σ)ικά Εικονογραφη- ξαναγράψει ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν
μένα. Μια συντομευμένη και εικονογρα- θα δεχόντουσαν κάτι λιγότερο από την
φημένη εκδοχή των σπουδαίων αυτών Ακρόπολη· κι αυτό ίσως συνέβη επει-
έργων που όμως -πρέπει να το παρα- δή «έτρωγαν» και «έπιναν» πολλή τέχνη
δεχτώ- με ώθησε στην αναζήτηση του από τα γενοφάσκια τους. Και, εν μέρει,
προτύπου. αυτό μπορεί να αποτελεί και κυριολεξία
Με παρόμοιο -κατ’ αναλογίαν- τρό- αν προσέξουμε την τέχνη που υπήρχε
πο που οι ημίγυμνες, θελκτικές και αι- στα σκεύη (κύλικες, αμφορείς, δίσκους,
σθησιακές φωτογραφίες γυναικών σε χύτρες) που χρησιμοποιούσαν στο μα-
κάποια περιοδικά ποικίλης ύλης (ή και γείρεμα, στο φαγητό και στο πιοτό.
«ακατάλληλα») με οδήγησαν λίγα χρόνια Τον Όμηρο, τον Αίσωπο, (σε νέα ελληνι-
μετά -σε συνδυασμό με την ανατροφή κά) τον Ιούλιο Βερν, το Χ. Κ. Άντερσεν, τον
μου, την επιλογή φύλου και τις αρχές Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, τη Σέλμα Λάνγκερ-
τής οικογένειάς μου- στην αναζήτηση λεφ, την Λουίζα Μέι Άλκοτ, την Πηνελό-
του συναινετικού έρωτα, με αγάπη και πη Δέλτα, τον Ζαχαρία Παπαντωνίου, την
σεβασμό προς το αντικείμενο του πόθου Χάριετ Μπίτσερ Στόου όμως -όπως και
μου· τουλάχιστον για όσο κρατούσε ο πολλές και πολλούς άλλους συγγραφείς,
πόθος, ο έρωτας, η αγάπη και όλα αυτά κυρίως μετά την Τετάρτη Δημοτικού-
