Page 77 - mag_103

της Χριστίνας Πομόνη

Είμαι στεναχωρημένος χωρίς προφανή αιτία, μα εγώ

ξέρω πως με διαλύει που δεν έχω που ν’ακουμπήσω

το μέσα μου. Και τα χέρια μου. Και το συναίσθημά

μου. Από το απέναντι παράθυρο εισβάλλει απειλητικά

μια παχιά ηλιαχτίδα και λούζει όλο το δωμάτιο. Το

ύφασμα της κουρτίνας δεν είναι αρκετά χοντρό ώστε

να κρατά το φως και τη ζέστη σε απόσταση ασφαλεί-

ας από το σώμα μου. Τα ριχτάρια στους καναπέδες

είναι μάλλον παράταιρα και τα πιάτα στο νεροχύτη

χάσκουν στοιβαγμένα από την Κυριακή. Σήμερα είναι 77 77

Τρίτη. Τουλάχιστον τα έχω ξεπλύνει. Όχι, δεν έχω

πλυντήριο πιάτων. Αυτά ήταν πάντα δουλειές της κυ-

ρίας Χαρούλας.

Λίγες μέρες πριν φύγω καθόμα- στην εταιρική ιεραρχία, είχα αφήσει
σταν στην κουζίνα και πίναμε τον το διαμέρισμά μου στη Διδότου και

καφέ των έντεκα. Ελληνικό μέτριο. είχα ξεκινήσει να εργάζομαι ξανά
Εγώ δεν δούλευα, ή για να το θέσω ως συγγραφέας για ένα εισόδημα

σωστά, δούλευα ξανά από το σπίτι. της πλάκας. Περισσότερο το έκανα
Είχα παραιτηθεί από τη δουλειά μου για να κρατιέμαι σε εγρήγορση, να

έχοντας περάσει όλη τη ψυχοφθό- συντηρώ τη συγγραφική μου φήμη

ρα διαδικασία του αποχαιρετισμού και να μαθαίνω και τα νέα του έξω
με συναδέλφους, προϊστάμενους κόσμου από το Facebook και τους

και ερωτικές ιστοριούλες με νεα- ανθρώπους που ερχόμουν σε επα-

ρές ανερχόμενες γραμματείς και φή καθημερινά. Όμως, δεδομένου
κορίτσια που έψαχναν τη θέση τους ότι πάντοτε ήμουν early bird (από τις