Page 83 - mag_97
P. 83
της Δήμητρας Ξενάκη
νανε; Σε ποιο μέρος ήταν αυτό το καλό άφηνε μακριά του εμένα, το δέκα το
σχολείο; Εσωτερική σήμαινε πως θα καλό, όπως έλεγε. Η γιαγιά πως μπο-
ζούσα, εκεί; Μακριά από όλη την οικο- ρούσε να λέει, ότι το καλό μου ήταν να
γένεια μου; Μόνη; Χωρίς φίλους; είμαι μόνη, εσωτερική σε ένα άγνωστο
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Δεν είχα σχολείο.
φωνή να μιλήσω. Κοιτούσα γύρω, ζη- Η μητέρα μου, αυτή που με κανάκευε
τώντας βοήθεια. με τόση στοργή, πως άντεχε να πάει
Έτρεξα στα αδέλφια μου. Άρχισα να στην Αθήνα με τα αδέλφια κι εμένα να
τους λέω όσα είχα μάθει. Οι λέξεις μ‘ αφήσει...
έβγαιναν με το ζόρι και μπερδεύονταν Οι φόβοι μου, οι ερωτήσεις μου και οι
με τους λυγμούς μου. Εκείνοι ήρθαν λυγμοί μου δεν άλλαξαν τίποτα. Όλα εί-
κοντά μου. Τα ήξεραν όλα. χαν ήδη αποφασιστεί. Δεν ξέρω αν οι
- Έλα τώρα, μην κάνεις σαν μωρό. άλλοι ήταν τόσο δυνατοί, όσο έδειχναν.
Συμβαίνουν αυτά. Θα ξαναβρεθού- Δεν ξέρω αν έπαιζαν θέατρο μπροστά
με. Θα έρθεις κι εσύ στην Αθήνα όταν μου. Μόνο στα μάτια του πατέρα μου
θα τακτοποιηθούμε. Λίγο θα μείνεις -που θα χανόταν σε μακρινές θάλασ- 83
εσωτερική. σες- έβλεπα μια θλίψη.
Τα ήξεραν και δεν είχαν πει τίποτα. Και
γιατί ο πατέρας γύριζε στα καράβια; Και Μια μέρα πριν χωρίσουμε, φόρεσα το
γιατί θα πήγαιναν στην Αθήνα? βραχιόλι με τα δέκα κοχυλάκια, και
- Ηρέμησε Αννούλα μου. Εμείς θα έδωσα στον πατέρα μου την τυχερή
είμαστε πάντα αγαπημένοι. Μπορεί μου δεκαρούλα. Ήθελα να τον φυλάει
οι γονείς μας να χωρίζουν, αλλά θα και να του θυμίζει εμένα «το δέκα το
νοιάζονται πάντα για μας. Στην αρχή καλό».
θα είναι δύσκολα. Μετά θα συνηθί-
σουμε. Ξέρεις πόσους φίλους έχω,
που οι γονείς τους χώρισαν;
Οι γονείς μας χωρίζουν.
Αυτή η φράση δεν χώραγε στο μυαλό
μου. Ένοιωθα πως ονειρευόμουν. Θα
ξυπνούσα και όλα θα είχαν περάσει,
σαν κακός εφιάλτης.
- Λέτε ψέματα, ούρλιαζα. Όλα αυτά εί-
ναι ψέματα.
Γιατί, πως ήταν δυνατόν ο πατέρας να
