Page 76 - mag_97
P. 76
aNΘΡωπων λοΓιΑ
Γαντζωνόμαστε
από ελπίδες
γεμάτες χρώματα...
να ξεστραβώνεται στο κέντημα για Το βλέμμα της Αγνής σκοτείνιασε.
να μπορεί να βγάζει τα έξοδά της, να Η ψυχή της ήταν βαριά, το μίσος της
μαντάρει τις κάλτσες της γειτονιάς Αριστέας για τον πατέρα της ήταν
και να κάνει μεταποιήσεις γιατί ήταν συμπαγές, δεν υπήρχε ούτε μια τόση
το μοναδικό σπίτι στο χωριό που είχε δα χαραμάδα συγχώρεσης, δεν ήταν
ραπτομηχανή, φερμένη από τη Γιου- σαν την ίδια που πίστευε ότι ο άντρας
γκοσλαβία, να ικανοποιεί τον άντρα της θα άλλαζε, θα άφηνε τα χαρτιά
της στο κρεβάτι, να μαγειρεύει, να και τις γυναίκες, και θα διορθωνόταν
καθαρίζει, να ανέχεται όλες του τις λες κι ήταν στρίφωμα που αν το ξή-
παραξενιές και να ευφραίνει όλες λωνε, θα μπορούσε να το ράψει από
του τις απαιτήσεις. Χωρίς το παραμι- την αρχή. Η κόρη χαμογέλασε παρά-
κρό αντάλλαγμα. Ο Σίμος τίποτε δεν ξενα κι έπειτα σωριάστηκε στην πο-
εκτιμούσε, παρά μόνο τις γυναίκες λυθρόνα.
που του άνοιγαν τα πόδια τους και «Ακούς εκεί, δεν μου πέφτει λό-
76 τους άντρες που κέρδιζε στο χαρτί γος…»
μέχρι την επόμενη φορά που έπαιζε Η Αριστέα κάτι μουρμούρισε μέσα
τα ρέστα του και έχανε. Και τότε θύ- από τα δόντια της, άνοιξε την πόρ-
μωνε, γινόταν θεριό ανήμερο, μάλω- τα και βγήκε στην αυλή. Έξω απ ’το
νε με τους χωριανούς για ένα δράμι παράθυρο ο αέρας μουρμούριζε
ζάχαρη και με τους εργάτες στα χω- θυμωμένα, σταματούσε και άρχιζε
ράφια για λόγους ασήμαντους. ξανά με μια παράλογη επανάληψη
«Θα μιλήσεις; Ή κατάπιες τη γλώσσα σαν υπνοβάτης που συντονίζει το
σου από το φαρμάκι που σε πότισε βήμα του με το μονότονο, ρυθμικό
τόσα χρόνια;» στάξιμο της βρύσης στο νεροχύτη
Η Αγνή σήκωσε το χέρι της. της κουζίνας.
«Πρόσεξε καλά και δεν θα το ξα- Κάποτε της ζήτησε συγχώρεση. Με-
ναπώ. Αν επέλεξα να τον βοηθήσω γάλη Παρασκευή. Ούτε καν τα προ-
τούτη την ύστατη ώρα, είναι δικός σχήματα δεν κράτησε. Ακόμα κι η
μου λογαριασμός και λόγος δεν σου συγγνώμη του, τυπική ήτανε. Επει-
πέφτει. Μη δηλητηριάζεσαι άδικα, δή έπρεπε. Όχι επειδή πίστευε. Για
παιδάκι μου… Φτάνει πια…» να ησυχάσει το μέσα του και να έχει
«Ε, δεν είμαστε καλά! Ακούς εκεί δεν τράτο να ξανακάνει τα ίδια και χει-
μου πέφτει λόγος!» ρότερα, να έχει το ελεύθερο να συ-
