Page 42 - mag_96N
P. 42
ΣκοΡπΙεΣ ΣκεΨεΙΣ του Βελισάριου Θώδη
να μας φωνάξουν με διαφορά ελάχι- χιζε το κρυφτό! Τρελαινόμασταν όλοι
στων λεπτών. Εμείς τσαντιζόμασταν για κρυφτό αν και ξέραμε πως θα εί-
βέβαια που έπρεπε να κόψουμε το ναι το τελευταίο παιχνίδι της μέρας.
παιχνίδι στη μέση (όμως όποια ώρα Εκεί πιο αργά έρχονταν η δεύτερη
και να ήταν, πάλι στη μέση θα το κό- μαχαιριά της μέρας πάλι με τις φω-
βαμε αλλά λέμε) αλλά απ’ την άλλη νές των μανάδων «παιδιά μαζευ-
πεινάγαμε κιόλας για να πούμε την τείτε, νύχτωσε». Πω πωωω νεύρα
αλήθεια, οπότε τα νεύρα μας κράτα- κι απογοήτευση! Αλλά τι να κάνεις
γαν μέχρι να κάτσουμε στο τραπέζι έπρεπε να ξεκουραστούμε κι εμείς
και να σκάσουν πάνω μας εκείνες οι τα δόλια. Ανεβαίναμε, μπανάκι, γα-
μυρωδιές από το φουρνιστό φαγητό, λατάκι και νάνι…
η μυρωδιά από την ντομάτα που τότε Για πότε έφτασε η ώρα 11 κι εγώ
μύριζε ακόμα ντομάτα κλπ. ακόμα περπατούσα στις γειτονιές
Μετά μας έπαιρνε ο πατέρας μας να μας και δεν το πήρα χαμπάρι. Κοίτα-
κοιμηθούμε για να ξεκουραστού- ξα το ρολόι και ξεκίνησα να πάω να
με αλλά που εμείς, μόλις έκλεινε κάνω κάποιες δουλειές που έπρεπε.
42 τα μάτια του και βυθίζονταν, όρθι- Η διαφορά ήταν πως έχοντας γυρί-
οι εμείς και μέσα στο δωμάτιο μας σει έστω και νοερά πίσω σε όλες
για παιχνίδι με playmobil, lego, κ.α. αυτές τις όμορφες μέρες, η μέρα
Ηλεκτρονικά δεν υπήρχαν τότε κι αν μου φαινόταν πια τόσο όμορφη κι
υπήρχαν εμείς στη γειτονιά δεν εί- απλά, όπως τότε, όπως νιώθαμε τις
χαμε, προτιμούσαμε το παιχνίδι έξω. μέρες τότε που ήμασταν παιδιά, χω-
Περιμέναμε πως και πως να πάει 6 ρίς έγνοιες και παράξενες σκέψεις,
(καλοκαίρι λέμε πάντα) για να έχει μόνο πως θα παίξουμε και θα δια-
αρχίσει να πέφτει λίγο ο ήλιος και να σκεδάσουμε.
μας αφήσουν οι γονείς να ξανακατέ- Ας προσπαθούμε όλοι λοιπόν εγώ
βουμε κάτω. Τότε όμως το απόγευ- λέω να φέρνουμε στο μυαλό μας πιο
μα ήταν και το ωραίο... συχνά τις μέρες εκείνες που ήμα-
Εκτός από εμάς τα παιδιά κατέβαι- σταν παιδιά κι ίσως έτσι καταφέρου-
ναν κι οι γονείς κάτω και έβγαζαν με να φτιάξουμε καλύτερες και τις
τραπεζάκια μπροστά στις πόρτες και μέρες που ζούμε σαν «μεγάλοι».
μαζεύονταν παρέες παρέες για να
πιουν τον καφέ τους... εμείς καλά
μήλα, μπάλα, αμπάριζα, φυλλαράκι,
βόλεϊ και τι δεν παίζαμε! Όλα αυτά
μέχρι να σουρουπώσει γιατί τότε άρ-
