Page 20 - mag_96N

επΙκΑΙΡοΤήΤΑ

Άνοιξη με το στανιό

Ο Έλιοτ έγραψε πως «Ο κόσμος δεν θα τελειώσει με ένα βουητό, θα τε-
λειώσει μ' έναν λυγμό». Ο ποιητής αφουγκράζεται την απελπισμένη δό-

νηση του τέλους προσώπων και πραγμάτων και περιγράφει το τέλος αυτό

ως τέλος ανθρωποκεντρικό -ο κόσμος θα λήξει με έναν ανθρώπινο ήχο
κι όχι απλά με την εκκωφαντική ηχώ «φυσικών» καταστροφικών φαινο-

μένων.

Ο κόσμος θα λήξει βουλιάζοντας στη σιωπή των σημείων, θα πεθάνει αφού

20 ένας λυγμός δυστυχίας, ενοχής, θλίψης, συντριβής, καθυστερημένης αυτο-
γνωσίας, σπαρακτικής αυτοκριτικής, θα δώσει το τελικό σύνθημα. Ύστερα

τίποτε, ύστερα η αναμονή ενός νέου Big Bang, η ελπίδα μιας εκκίνησης λυ-

τρωτικής, η επόμενη μεγάλη ευκαιρία που επιτέλους δεν πρέπει να χαθεί.

Στον τόπο μας, αυτή την εποχή, παραμερίζοντας το βουητό των media σει-

ρήνων και την οχλοβοή των επαγγελματιών της εξουσίας, ακούω αυτόν

τον λυγμό, τον ακούω που υψώνεται πάνω από τις πολύβουες, άναρχες
πόλεις, πάνω από όλα τα γήπεδα, εκείνα των χούλιγκαν της μπάλας και

τα άλλα, των πονηρών πραματευτών του θανατολάγνου καταναλωτισμού

της εικόνας. Ακούω τον λυγμό του τέλους, τη σκοτεινή επικήδεια μου-

σική, δεν είμαι η μόνη, γύρω μου πολλοί την αφουγκράζονται σιωπηλά,
κοιταζόμαστε με νόημα, χαμηλώνουμε το κεφάλι στις δημόσιες συναθροί-

σεις, στους σταθμούς του μετρό, στην αγορά, παντού όπου συναντιόμαστε

σκυθρωποί, βέβαιοι πως δεν υπάρχει άλλη αυταπάτη να πιαστούμε απ' τα

μαλλιά της, πιάσαμε πάτο, πνιγόμαστε.

Γύρω οι Άλλοι, εκείνοι οι αδιόρθωτοι, οι «χαλαροί», οι ευχαριστημένοι, οι

νεόπλουτοι δυνάστες του τόπου μου, ω φρίκη, είναι εξίσου δυσαρεστη-

μένοι, προβληματισμένοι, γεμάτοι χολή για τα χάλια της χώρας, για την