Page 47 - mag_95
P. 47
της Μαριάννας Κουμαριανού
Αφήνομαι λίγο ακόμα και μου έρχονται αλλιώς την «έλλειψη βάρους», οι υπό-
παιδιά στο νου. Παιδιά που παίζουν. λοιποι ορισμοί έχουν αρνητική χροιά.
Μικρά παιδιά που περπατούν. Το περ- Ορίζουν την ελαφρότητα ως επιπολαι-
όπως μα! Έχει ελαφρότητα. Είναι σα να πε- και προσήλωσης σε κανόνες ηθικής».
ότητα και ως «έλλειψη αυστηρότητας
πάτημα των παιδιών είναι χοροπήδη-
τάνε. Σα να ακουμπούν τη γη απλά και
Παρόλο που δε με ικανοποιούν και
μόνο για να επιβεβαιώσουν τον νόμο
δε μου αρέσουν καθόλου, δεν τους
ελαφρότητα της βαρύτητας. Πόσο θα ήθελα να περ- αδικώ τους ορισμούς αυτούς. Απ’ ό,τι
πατώ κι εγώ έτσι! Αν προσέξεις ένα
αντιλαμβάνομαι, μάλλον συνδέονται
παιδί, ποτέ δεν έχει σταθερό ρυθμό
με την έλλειψη σοβαρότητας. Με μια
στο περπάτημα. Πότε περπατάει, πότε
χοροπηδάει, πότε χορεύει. Είναι και στάση που οι ενέργειες του ενός, δεν
υπολογίζουν ούτε δείχνουν ενσυναί-
αυτό, η χαρά της ζωής! Ελαφρύ. Σαν σθηση στους άλλους. Η επιπολαιότητα
πούπουλο. Σαν τη χαρά προσωποποι- άλλωστε είναι η έλλειψη σοβαρότητας
ημένη. και προσοχής, είναι η βιασύνη και η 47
Εντούτοις, αν αναζητήσεις στο λεξι- προχειρότητα. Όμως όχι, όταν μιλάμε
κό την έννοια, πέρα από το προφανές, για ελαφρότητα, επουδενί δεν εννοού-
δηλαδή «την ιδιότητα του ελαφρύ» ή με μια τέτοιου είδους στάση.
