Page 38 - mag_94
P. 38
ΣκοΡπΙεΣ ΣκεΨεΙΣ
Καληνύχτα...
Ξυπνάς την Κυριακή, έχεις και άραγ- μαγαζιά να προσπαθούν το ίδιο, πο-
μα τη Δευτέρα, ένεκα γονικής άδειας λύχρωμα λαμπάκια να προσπαθούν
για την ενημέρωση της μικρής μας να ομορφύνουν τις μέρες μας αλλά
από το σχολείο της, και είμαι έτοιμος πως μπορεί ρε παιδιά να ηρεμήσει
να ξεκινήσω να αρθρογραφώ για το το μέσα μας; Πως μπορεί με τόση
νέο τεύχος που θα έχετε στις οθό- δυστυχία γύρω μας, με τόσο πόνο,
νες λογικά γύρω στα Χριστούγεννα. με φτώχεια, με ανέχεια, με απά-
38 Έχω ετοιμάσει μια ωραία ιστορία θεια, με αδιαφορία… πως ρε παι-
(συνέχεια και τελευταίο μέρος) για διά; Αλήθεια δεν αντέχω άλλο! Μου
έρωτες, γιορτές, μοναξιές, συναι- τέλειωσαν θαρρώ και τα λόγια, δεν
σθήματα κλπ κλπ κι έρχεται αυτή η βγαίνουν ή νιώθω πως και που βγαί-
φωνή και πραγματικά με κλονίζει… νουν δεν βρίσκουν κανέναν παρα-
“Σας παρακαλώ, χρειάζομαι φαγητό, λήπτη, όχι γιατί δεν θα βρεθεί κανείς
όχι χρήματα, φαγητό για τα τέσσερα να διαβάσει το περιοδικό, ίσα-ίσα,
παιδιά μου” …Κυριακή πρωί, γύρω αλλά νιώθω πως πια κι ένα κείμε-
στις 09:00, στη συνοικία μας. Σηκώ- νο να διαβάσει κάποιος/α θα μείνει
θηκα άρον άρον έβαλα μια τσάντα με στην επιφάνεια, στη φάση του “έλα
ότι είχε μείνει από το χθεσινό βράδυ μωρέ κάθε μέρα τα βλέπουμε αυτά”,
(είχαμε ψήσει με φίλους), λίγο ψωμί κάποιοι ίσως συγκινηθούν και νιώ-
και έτρεξα να τον προλάβω. Του τα σουν κι ένα σφίξιμο, αλλά μέχρι εκεί.
έδωσα, με ευχαρίστησε και γύρισα Ζούμε στην εποχή που η μικρή Όλγα
να φύγω… και τότε ήρθε να με πνί- ξεψυχάει μπροστά στα μάτια μας
ξει αυτός ο λυγμός, αυτός ο κόμπος και δεν σπεύδει κανείς σε βοήθεια,
στο λαιμό και στο στομάχι που παρά γιατί έτσι είμαστε πια, δεν μας ακου-
το κλάμα δεν λέει να φύγει ακόμα μπάει τίποτα, τα πάντα τα βλέπουμε
και σήμερα Δευτέρα. επιδερμικά. Σκοτώνονται γυναίκες,
Βλέπω τριγύρω τον κόσμο να προ- οι μανάδες μας, οι αδερφές μας, οι
σπαθεί να μπει σε γιορτινό κλίμα, τα κόρες μας, κι εμείς όλοι απλά ξε-
